Bruno Ávila (1990) spreekt verbluffend goed Nederlands voor iemand die pas sinds 2020 in Nederland woont. Hij kwam uit Brazilië om te studeren, werkt hier nu bij de Gemeente Amsterdam en woont in Eindhoven met zijn man Gui. Hij is zojuist bestuurslid geworden van de Jonge Remonstranten.

Levensverhaal

‘Ik kom uit de bergen van de staat Minas Gerais in Brazilië. Op mijn tiende ging ik naar de hoofdstad Brasilia naar aanleiding van mijn moeders baan. Na mijn middelbare school ben ik architectuur gaan studeren op de Universiteit van Brasilia. Het was daar vooral stedenbouw die me interesseerde. Waarom zijn steden zo verschillend van elkaar? Hoe kan ik de stad meer leefbaar maken? Tegelijkertijd had ik al een baantje op het ministerie van Milieu, afdeling stedelijk beheer. Met een beurs van de overheid kon ik deelnemen aan een uitwisselingsprogramma Science without Borders in Lille. Nadat ik in Brazilië mijn opleiding had afgerond, kreeg ik een beurs van twee jaar om in Buffalo, NY, een Master in Urban Planning te gaan doen. Terug in mijn land was er nauwelijks werk, maar na een paar maanden begon ik te werken bij de lokale overheid als stedenbouwkundige. Tijdens de pandemie realiseerde ik me dat ik verder wilde studeren en solliciteerde bij de TU Eindhoven voor een Engineering Doctorate in Smart Cities over de technologische toepassingen in stedelijk beheer. Ik werd daarvoor uitgekozen. In 2020, midden in de lockdown, ben ik naar Nederland gekomen. Dit jaar ga ik afstuderen. Ik werk ondertussen bij de gemeente Amsterdam, vooral in Zuid-Oost. Mijn opdracht is om burgerparticipatie te stimuleren, door middel van innovatieve (en inclusieve) digitale tools. Jongeren komen niet op inspraakavonden, maar augmented reality vinden ze leuk.’

Religie

‘Ik ben katholiek opgevoed. Op mijn zestiende ging ik naar een evangelische kerk, waar ik vijf jaar lang in al mijn vezels bij betrokken ben geweest. Op mijn eenentwintigste realiseerde ik me dat mijn geaardheid anders was dan mijn kerkgenoten en dat ik niet paste bij die gemeenschap. Ik besprak dat met de kerkleider, die dat niet kon waarderen en me stimuleerde om een ‘behandelingstraject’ te volgen. Daar is me een enorm schuldgevoel aangepraat en is mijn eigenwaarde afgebroken. Op het dieptepunt ben ik toen naar Lille vertrokken. Daar heb ik veel gebeden en had ik een zeer spirituele ervaring. Toen eens, tijdens een lang gebed, een lichtstraal op mijn gezicht viel, besefte ik dat God van mij houdt, onafhankelijk van mijn geaardheid. Ik ben deel van Gods plan zoals ik ben. Hier in Eindhoven heb ik gewoon een kerk gezocht die inclusief was en kwam bij de Remonstranten uit. Jan Berkvens, die hier eens een keer kwam preken, vertelde me over de Jonge Remonstranten. Ik deed mee aan een startweekend en dat was een supergoede ervaring. Ik had behoefte aan zo’n gemeenschap, met leeftijdsgenoten die vrijblijvend en diepgaand over het geloof spreken.

Ik geloof in een almachtige God, die ingrijpt in ons leven als wij bidden. Hij maakt niet onze persoonlijke wensen waar, maar houdt zich met onze spirituele ontwikkeling bezig, in de zin dat hij ons vertrouwen en veiligheid geeft. Hij heeft een plan met ieder van ons, wij zijn vrij om naar die bestemming op zoek te gaan. Geloof is voor mij juist die zoektocht, een pad met geleidelijke en soms onstabiele groei. Heerlijk dat die twijfel bij de Remonstranten OK is. Twijfelen en actief zoeken wil ik en, zonder dat ik me daar schuldig over hoef te voelen, gerespecteerd worden in die zoektocht.’

Michel Peters