Redactielid Geertrui Meinema werkt als leerkracht in het basisonderwijs. Zij schrijft in AdRem geregeld over haar ervaringen en over bijzondere gebeurtenissen op school en in de klas.

Na twee coronajaren waarin met kerst de school dicht was, is het nu eindelijk zover: we gaan met de kinderen weer een echt kerstdiner in de klas doen. Oudere kinderen hebben er herinneringen aan en de jongere voelen wel aan, dat het iets bijzonders is. We leven er met de klas naartoe: we maken placemats en lichtpotjes en vooral: we maken een lange lijst van dingen die de kinderen willen eten. Ze denken ook dat hun ouders al die dingen wel willen klaarmaken.

De ene ouder zucht diep, wanneer zoonlief toegezegd blijkt te hebben dat ze thuis wel sushi willen maken. De ander komt fluisterend vragen of het in plaats van worstenbroodjes ook iets anders mag zijn. Ja, dat mag. Mijn zorg is vooral: dat het niet te veel wordt. We benoemen in alle aankondigingen dat er niet meer dan voor 3 à 4 kinderporties mee hoeft, maar ja…hoe doe je dat met soep? En taart? Wat te doen met alles wat overblijft, meegeven aan het kind? Dat kan niet; zo ga je niet met de inspanningen van ouders en kinderen om. Dan maar weg? Dat vind ik (met vele collega’s) zonde. Kan het naar de teamborrel? Een paar hartige happen wel, maar veel (lees: zoetigheden) ook niet. Bewaren is geen optie; de kerstvakantie begint. Hopen dat het goed afloopt.

Alles uit de kast

Op de avond is het geweldig feestelijk. Echte waxinelichtjes in versierde jampotjes op tafel. Schemerlicht, kerstversiering, kinderen in hun mooiste kleren, make up: alles is uit de kast getrokken. En de een na de andere schaal met heerlijkheden trekt voorbij. Na afloop zingen we kerstliedjes voor de ouders op het plein. Een paar ouders helpen met opruimen en ja, er blijft best wat over, maar niet zoveel als ik vreesde…totdat blijkt dat er nog twee slagroomtaarten onaangeroerd in de doos zitten van de bakker waar ze gekocht zijn. En ook nog grote tien kaascroissants. Ai! Ongeopend teruggeven? Nee, dat geeft geen pas.

Ik zet ze in de koelkast en laat ouders subtiel weten dat we vrijdagochtend nog nagenieten en dat er geen snack mee hoeft voor halverwege de ochtend. En zo zitten we vrijdagochtend om half 10 aan de kaascroissants en de slagroomtaart. Maar het is en blijft veel te veel. Op dat moment zwaait de deur van mijn lokaal open en komt mijn levenspartner binnenlopen, met kerstmanmuts en foute kersttrui aan. Hij roept: ‘Ho ho ho!’ en weet meteen een kind even op zijn plek te zetten. De kinderen raden na een paar keer wie dit eigenlijk is en maken hem welkom. Hij gaat erbij zitten terwijl ik even de spullen bij elkaar zoek, die hij met de auto komt halen.

Lekkers voor onderweg

Als ik terugkom in de klas, staat er een verlegen meisje voor zijn neus met een bordje met van alles en nog wat. Dat zal wel smaken. Ze glunderen. En dan komt het gesprek opeens op gang: wat ga jij met kerstmis doen? Hij grapt: ‘met mijn arrenslee en rendieren pakjes bezorgen’. En dan gaan ze met hun fantasie er bloedserieus op in; het maakt ze nog net wat scherper: of dat kan, wat sinterklaas daar wel niet van vindt, wat de juf dan de hele dag op haar eentje moet doen? Hij laat ze allemaal nadenken en speelt elke vraag terug, verklapt niets.

Als hij vertrekken wil, komen de krachten van gastvrijheid in alle hevigheid weer op: ‘neem maar wat lekkers mee voor onderweg’. ‘Juf, heb je een doosje voor je man om het lekkers in te stoppen?’

Geertrui Meinema – Linders