Mijn eerste uitvaart

Je eerste uitvaart: als beginnend predikant, vers van de universiteit, zag ik daar erg tegenop. Ik had een gedegen opleiding gehad, een fijne stage in Den Haag gedaan en daar veel van het werk gezien en meegemaakt, maar geen uitvaart. Ik had überhaupt nog niet zoveel ervaring met sterven en dood. Hoe zou dat zijn, zou ik het wel kunnen? Wat zeg je dan in dat soort situaties? Zou ik geen blunders begaan?

Die eerste vuurdoop bleek heel anders te gaan dan ik had kunnen voorspellen.

Ik was begonnen in de grote stad Rotterdam en had een huis gevonden, waar ik mijn studentenboedeltje naartoe verhuisde. Zoals je dat toen deed, gebeurde dat in het weekend: vrienden gecharterd, busje geregeld. En natuurlijk was ik tot diep in de nacht doorgegaan om alles af te krijgen. Doodop ging ik slapen in mijn nieuwe huis en besloot om de wekker ietsje later te zetten.

Bonzend hart

Zo kwam het dat ik die volgende morgen wakker gebeld werd: Marthe, er is iemand uit de gemeente overleden! Of ik contact met de familie wilde opnemen. Ik zat meteen rechtop in bed. Met bonzend hart kleedde ik me snel aan, at even een boterham en zocht contact met de familie. Het werd een bijzondere ervaring: de overledene was een mevrouw van 108,5 jaar (!) die heel vredig in haar bed was overleden. Zij bleek bij mij in de straat te wonen, een paar huizen verderop. Daar woonde zij al jaren, vierhoog, samen met haar zoon en haar dochter van 82 en 84 jaar. Met hen had ik mijn eerste rouwgesprek.

Eenmaal over de ergste schrik heen en bij de familie aangekomen, bleek het als vanzelf te gaan. Daar zaten we, aan de tafel met Perzisch kleed, de voorvaderlijke klok luid tikkend aan de wand en het ene na het andere verhaal kwam naar boven. De oorlogsjaren natuurlijk toen de zoon als koopvaardijkapitein jarenlang niet thuis kon komen; waarom de kinderen niet waren uitgevlogen; over de laatste jaren met hun moeder. We spraken over wat de kerk voor haar had betekend, het geloof, dat zij aan haar kinderen had door gegeven maar waar zij ieder op hun heel eigen manier mee omgingen.

De familie reikte mij, in de verhalen die ze vertelden, de woorden en de beelden aan die ik later in de rouwdienst zou gebruiken. Zo begroef ik als jongste dominee van de stad haar oudste inwoonster.

Het was een ontroerende en bijzondere ervaring, die mij enorm geholpen heeft en die ook mede heeft gemaakt dat ik nu uitvaarten een van de mooiste dingen om te doen vind in ons vak.

Marthe de Vries