Redactielid Geertrui Meinema-Linders werkt als leerkracht in het basisonderwijs. Zij schrijft in AdRem geregeld over haar ervaringen en over bijzondere gebeurtenissen op school en in de klas.
Het is herfst. En dan kun je op weg naar school overvallen raken door weer, wind maar met name regen. Ik niet. Ik geloof in het motto van buitenschoolse opvangorganisaties: er bestaat geen slecht weer, alleen slechte voorbereiding. Daarom kijk ik ook altijd naar de weersvoorspelling, maar helaas vanochtend niet. Vanochtend was het een heel nat, maar vooral ook koud miezerregentje. Ik kom binnen met een natte broek (te lang gedacht, dat het wel mee zou vallen), maar vooral met handen die krom staan en pijn doen van de kou. Mijn collega’s kennen mij als een bikkel: Fiets jij echt altijd? Ja, tenzij ik grote of zware dingen te vervoeren heb, of ’s avonds laat nog vergaderen moet. Het is zo lekker. Na die tien kilometer ben ik altijd helemaal wakker. Maar vanochtend dus niet. Vanochtend ben ik koud en nat. En natuurlijk heeft nog niemand de koffieautomaat aangezet, die eerst eindeloos moet opwarmen. Vanochtend ben ik dus ook nog chagrijnig. Op zo’n ochtend moet je me eigenlijk nog maar even met rust laten.
Ik loop door naar achter en hoor al iemand roepen: doet de printer het weer niet? Dit wordt geen goede ochtend. Lokaal in, licht aan, jas uit, computer aan, proberen met een handdoek de ergste nattigheid van mijn broek te poetsen, nog even kijken naar de dag en de lessen die komen. Heb ik nog ergens een printje nodig en zo ja: hoe los ik dat op, als de printer weer eens…? Dan, vlak voordat de deuren voor de leerlingen open gaan, toch maar terug naar de teamkamer. Collega S ziet me aankomen, duwt zijn koffiebeker in mijn handen en zegt: ik heb pleinwacht, drink jij deze maar op, je ziet eruit alsof je hem meer nodig hebt dan ik.
Daar moet ik dan ondanks alles toch om lachen, maar er schiet me zo 1,2,3 geen snelle repliek te binnen. Collega W, ook altijd goed voor een geintje, loopt ook binnen en beaamt dat ik eruit zie alsof ik het nodig ga hebben. Hij knikt er ernstig bij. Op dat moment gaan de deuren open. Kinderen met regenjassen en laarzen stromen met ouders en paraplu’s de gangen binnen. Dit voelt voor mij altijd als het moment dat de show begint. Op dit moment ben ik Youp van ’t Hek in de coulissen. Ik kijk nog even naar mezelf in de donkere ruit van de teamkamer en dan snap ik hem: mijn haar staat alle kanten op. Nu kan ik er echt om lachen. Straks zal een leerling wel melden dat ik Wifi heb: codetaal voor haar dat onbedoeld rechtop staat. Nou, dat kan er ook nog wel bij. En met mijn handen om de warme koffiemok heen, loop ik glimlachend tussen de kinderen door richting mijn lokaal, want: ik sta binnen en collega S in de wind en de miezer en we gaan er een gezellige dag van maken.
Geertrui Meinema – Linders
Nou kun je natuurlijk brommen ‘of dit nu allemaal moet’, maar er zijn mensen die daar anders over denken. ‘Ik kan het iedereen aanraden!’, zegt een enthousiaste dame tegen mij, als ze vertelt dat ze vandaag met haar ene partner en morgen met haar andere partner naar het filmfestival komt… Lees verder
Wat doet een dominee de hele dag, zeker in deze coronatijden? Jan Berkvens, remonstrants predikant in Hoorn en Oude Wetering en predikant van jongerengemeente Arminius, doet verslag… Lees verder