De nabestaanden

Mijn moeder overleed door middel van euthanasie toen ze net 85 was geworden. Na een beroerte een half jaar eerder, sprak ze die wens uit. Dat ze dat zo wilde, was voor ons, mijn broer en mij, niet onverwacht. Het is raar, moeilijk om te zeggen, maar het gaf mij ook een soort van rust. Tussen mijn moeder en mij was het zo, dat ik me wel zorgen over haar maakte, maar er weinig mogelijkheden waren om in actie te komen.

Het duurde een tijd voor haar verzoek goedgekeurd werd. Deze periode was een ingewikkelde rollercoaster voor ons allemaal. In die tijd stelde zij zich meer open, vertelde ze over haar gevoelens. Dat verdiepte onze gesprekken. Ze schreef in die tijd dat ze van mij geleerd had dat je in kwetsbaarheid juist ook sterk kon zijn. Dat soort dingen hielp mij er vrede mee te hebben.

Katinka Slothouwer

Een moeilijk aspect van het levenseinde door euthanasie van een dierbare – in dit geval mijn man –  was voor mij de willekeurigheid van het tijdstip. Onze huisarts is op woensdag vrij en stelde voor het op dinsdag eind van de middag te laten gebeuren, zodat zij de volgende dag weer wat tot zichzelf kon komen. Was haar vrije dag donderdag geweest, dan had ik mijn zo geliefde man een dag langer mogen behouden. Ik had alle begrip voor de huisarts en was ook blij dat het voor haar ingrijpend was, maar toch…

Nelleke Wentges – Viëtor

Ik deed in de jaren voor haar dood veel voor mijn moeder. Wij hadden een goede band. Ze was altijd fit geweest. Op enig moment kwam ze toch in het ziekenhuis voor iets wat een kleinigheid leek, maar algauw bleek dat ze uitzichtloos ziek was. Ze had allang aangegeven dat ze euthanasie zou willen als ze echt ziek zou blijken. Ik snapte dat goed, ik had er ook vrede mee. Maar achteraf ging het voor mij te snel. Binnen 14 dagen was ze er niet meer. Het was een rollercoaster. In één keer was die band er niet meer.

Van mij had het langzamer gemogen, niet voor haar, maar voor mezelf. Euthanasie is een soort egoïsme van degene die het wil. En dat kan ik goed begrijpen, maar realiseer je wel wat het voor je kinderen en naasten betekent. Praat erover.

Dick Jonker

Dat het moment van overlijden bij euthanasie zo precies vastligt, is iets heel onwerkelijks.  Maar je kunt er naartoe leven en dat is fijn. Mijn vader stierf in 2012 met hulp van euthanasie, omdat hij zichzelf niet wilde kwijtraken door dementie. Op de dag dat hij zou sterven ging ik ’s morgens nog met hem wandelen. Is dit een klucht of is het ernst?, vroeg hij op een gegeven moment. Ook voor hemzelf was het onwerkelijk. Aan het einde van de ochtend kwam ds. Marius van Leeuwen bij mijn ouders thuis. We zaten in een kring in de woonkamer, met broodjes en druivensap. Marius bad voor ons, een dankgebed en een gebed ter bemoediging. Daarna zeiden we om beurten wat we nog wilden zeggen. Tenslotte gaf Marius de zegen aan mijn vader. Dat vond ik een heel ontroerend moment. Toen kwam de huisarts en stierf mijn vader in vrede, met ons om zich heen. Een mooier afscheid was niet denkbaar, een genadiger dood evenmin.

Rachel Adriaanse