Van Parijs naar Groningen, en terug in bed!
“Wat is er in Parijs gebeurd?” Met die vraag maakt mijn vrouw mij vanochtend rond 6.00 uur wakker. We hebben de vreselijke aanslag in Parijs gisteravond gemist. Ik besluit mij snel in te lezen en schrik van het nieuws, zo dicht bij huis. “Wat groei jij op in een gekke wereld”, zeg ik tegen mijn dochter van tien maanden. Ze brabbelt op zingende toon: “Ble ble ptff huuu.” Ik buig mijzelf achter haar en kus haar herhaaldelijk in haar zachte nekje. ‘Jij krijgt hier gelukkig niets van mee’, denk ik bij mezelf.
Vorige week zag ik de oplossing voor alle problemen in de wereld. Deze oplossing zat op de fiets. Een zwarte man. Wij waren met het gezin bij mijn ouders in het hoge noorden en hadden net getankt. Ik besluit de banden nog even op spanning te brengen en op het moment dat ik weer instap word ik zeer vriendelijk begroet door deze meneer. Op het moment dat ik weg wil rijden komt de man bellend langsgefietst, maar dat belet hem niet nog een keer met één vinger te zwaaien. Honderd meter verder ga ik rechtdoor op de rotonde en daar fietst de man. Zijn witte tanden komen door zijn stralende glimlach om mij af. Daar besloot hij mij nogmaals met een laatste groet de dag in te sturen.
Wildvreemden
“Als alle mensen zo waren, dan hadden we geen oorlog hoor”, zeg ik tegen mijn vrouw. Zij ligt in een deuk om de overdreven vriendelijkheid van de man. Ik zwaai overdreven vriendelijk naar een onbekende dame die bij een bushalte staat te wachten. Ze kijkt stomverbaasd om. “Als iedereen dit vanaf vandaag zou doen, dan is de wereld toch een betere plek?” Zo besluit ik dit bijzondere fenomeen, waar we bij mijn ouders thuis nog flink over door lachen.
Terug naar vandaag. Ik leun nog achter mijn dochter en denk ik aan die vorige week. Aan mijn lieve kleine meisje, die hetzelfde gedrag vertoont als deze zwarte Groninger. Zomaar lachen naar wildvreemden. Schreeuwen soms zelfs, in de hoop een glimlach te ontvangen van die onbekende kassière. En dan ineens zie ik het. Bijbelse woorden schieten door mijn hoofd. Het is de oplossing, die al tweeduizend jaar voor onze neus ligt.
Voorwaar, Ik zeg u, wanneer u zich niet bekeert en wordt als de kinderen, zult u het Koninkrijk der hemelen zeker niet binnengaan.
Consequenties
Als ik dan kijk naar voor- en tegenstanders van de PVV op Facebook. Als ik dan zie hoe agressief zowel voor- als tegenstanders van de vluchtelingen kunnen worden. Als ik bedenk dat de grote consequentie die de aanslag in Parijs heeft in ons land, een grotere angst voor vluchtelingen is. Dan denk ik: laat mij maar zijn als een kind. Volwassen in mijn gedachten, kinderlijk in mijn uitlatingen. Bewust van de chaos in de wereld, maar zelf in liefde en wijsheid de wereld tegemoet lachen, het liefst te vaak en te veel, zoals die gekke meneer in Groningen, op z’n fiets.
