Wij breken, hij niet – Eric Cossee op tv in ‘De Verwondering’
Het komt niet vaak voor, maar áls het gebeurt is het goed raak. Ik zit in de koude keuken van Boschoord waar we een aflevering van De Verwondering opnemen. Gast is Eric Cossee, remonstrants emeritus-predikant uit Rotterdam, die zijn zoon door zelfdoding heeft verloren. Je bent vader, echtgenoot en ja, ook predikant. Hoe ga je na zo’n drama ooit die kansel nog op? Wat moet je nog vertellen? Het verhaal is zo schrijnend dat het me bij de strot grijpt. Ik hoor over de wanhoop van de ouders en het ongelukkige kind. Vertrouwensvol leven is niet iedereen gegeven. Als wrakhout op de golven is hij, de vader, en hij klampt zich vast aan oude woorden die hem boven water moeten houden. Mijn collega en ik die alles op afstand volgen rillen, de gevoelstemperatuur is nog verder gedaald. Waar is troost, waar verlossing?
En dan spreekt hij de zegen uit
Maar dan vertelt hij over zijn herkregen Godsvertrouwen, aangereikt door de mensen om hem heen. Hoe hij in zijn werk, in gesprekken die hij voert opnieuw het mysterie van het bestaan ervaart en herkent. En dan spreekt hij de zegen uit, die oude, de Aäronitische, uit Numeri. Over God die ons zegent en behoedt, die zijn aangezicht over ons laat lichten en ons genadig is, die zijn aangezicht over ons verheft en ons vrede geeft. De ogen van mijn collega en mij lopen over. Wij breken, hij niet.
De Verwondering, zondag 24 januari, 8.25 uur KRO-NCRV op NPO2
In het NCRV-programma De Verwondering ontmoet Annemiek Schrijver gasten uit verschillende religieuze tradities met uiteenlopende maatschappelijke achtergronden. Zij neemt haar gasten mee de stilte van de zondag in om met hen te praten over hun inspiratie en alledaagse spiritualiteit. Op 24 januari is Remonstrants emeritus-predikant en emeritus-hoogleraar kerkgeschiedenis Eric Cossee (1944) te gast in het boshuisje van De Verwondering.
Zes jaar geleden maakte zijn oudste zoon een einde aan zijn leven. Natuurlijk vraagt hij zich af hoe hij nog op een kansel kan staan en de kern van de Bijbelse boodschap, vertrouwensvol te leven, moet brengen: ‘Ik heb gefaald, ik heb het mijn eigen kind niet kunnen meegeven. Waar moet ik het nog over hebben?’
Tóch blijkt er een weg te zijn, puur door een eerste stap te zetten. Cossee linkt zijn persoonlijke verhaal aan dat van de Emmaüs-gangers, de twee mannen die na Jezus’ dood en opstanding vertwijfeld onderweg zijn en zich afvragen hoe het verder moet. We zijn allemaal onderweg, trekken samen kortstondig op en hebben het over wat ons overkomen is. Je deelt, bevestigt en ziet, soms even, waar het in het leven om gaat. Maar als je het wilt pakken, ontglipt het je. Je hebt andere mensen nodig, omdat je jezelf niet altijd kunt dragen. ‘En gelukkig zijn die mensen er’, aldus Eric Cossee.
