Ik heb een goed aura!

Met het licht van uw ogen … zegen mij (liturgische spreuk)

Meestal voel ik me wat ongemakkelijk als mensen zeggen dat ze aura’s kunnen lezen; maar nu, bij deze man, heb ik dat niet. Ik zit, na de kerkdienst, op het koude winderige station in Zwolle te wachten op de trein. Ik heb mijn treindagboek te voorschijn gehaald om even iets na te lezen. Een man ziet mij zitten en zegt in het voorbijgaan: ‘dat heb ik ook gedaan, een dagboek schrijven’. Ik kijk hem verbaasd aan, en blijkbaar voelt hij zich uitgenodigd zich met mij te onderhouden. Hij loopt terug naar mij en zegt dan, opeens met neergeslagen ogen: ‘Ja, de laatste keer dat ik in het hvb zat heb ik mijn levensverhaal opgeschreven’. Hvb? Huis van Bewaring. Ik verblik of verbloos niet en hij vertelt verder, op zijn hurken, nu. Hij spreekt, met zijn tandeloze mond en heldere blauwe ogen puur meditatieve taal. ‘Ik kijk niet meer achterom, dat doet teveel pijn; ik kijk niet naar de toekomst, dat is een illusie, er is alleen het nu. Ik wil vergeven. Vergeten, dat kan niet, maar vergeven, opnieuw beginnen. Iedere dag bid ik, niet tot God, maar tot het universum: Laat er voorspoed zijn’. Hij spreidt zijn armen een weinig uit. ‘En dan zie ik wel wat er komt’.

Verwonderd luister ik naar deze levensbeschouwing en vraag:  ‘Hoe kom je aan die taal?’ ‘Die zit in mij, dat heb ik in mij…’  Ik kan het bijna niet geloven. ‘Het zit in mij ..’, terwijl hij op zijn borst tikt, ‘alleen wist ik het niet’. ‘Je spreekt als de Dalai Lama’, zeg ik. Hij grinnikt.  Het is ongelofelijk wat deze man in die korte tijd op het station allemaal vertelt. Ik geloof dat mijn hart een sprongetje maakt deze zondagochtend. Ik heb plezier in de ontmoeting. Kom ik uit de kerk, en hier: een man, tandeloos, met een door alcohol en drugs vroeg verouderd gezicht, een veelpleger, zoals hij zelf zegt, een crimineel, die de samenleving onveilig maakte, een zelfmoordenaar die zijn overdosis overleeft. Deze man laat mij hier op dat winderige station, de parel van zijn ziel zien.

De trein komt eraan en ik wil iets zeggen. Ik wil dat hij het volhoudt ‘in het nu te leven’; gek genoeg, ik zou hem willen zegenen; ik leg mijn hand op zijn schouder en zeg zoiets gewoons als, ‘ik wens je alle goeds op je weg verder’.

Terwijl hij weggaat zegt hij, achteromkijkend: ‘je hebt een goed aura’. Het voelt als een zegen.

Kroegpraat is de rubriek over gesprekken die remonstranten (predikanten of gemeenteleden) op allerlei plekken buiten de kerk hebben met mensen die niet of niet meer religieus zijn. 

Fride Bonda
remonstrants predikant in Zwolle