Het gezicht van Elly van Kuijk

Een meisje van de zee is ze. Met een vader op een Scheveningse viskotter, een moeder die het huishouden stevig bestierde en een dominee die preekte over de Levenszee en de Stuurman die je de juiste haven binnen loodst. Elly van Kuijk (1966) is student aan het Seminarie en worstelt zich op het moment door haar eindscriptie heen. Voor de zomer wil ze die afronden. Onlangs deed ze belijdenis bij de Remonstranten in Hilversum.

Cocon
‘Ik groeide op in de besloten wereld van Scheveningen en de hervormde Oude Kerk daar. Vrij streng en dogmatisch, niet buiten spelen op zondag, moeder deed dan geen huishoudelijk werk, maar wel een televisie in huis bijvoorbeeld. Er werd eigenlijk niet over het geloof gesproken, je deed gewoon zo, vanzelfsprekend. Het Liedboek was ‘not done’.  Ik kijk niet met afkeer terug op die jeugd hoor, helemaal niet. Het zijn de wortels waaruit ik gegroeid ben en het heeft mij het vertrouwen gegeven in de Geest die mij ‘draagt en drijft’ – zo schrijf ik in mijn belijdenis.

Net als iedereen ging ik naar de MAVO in Scheveningen. De eerste jaren waren moeizaam wegens spanningen thuis. Maar daarna ging ik als een speer. Leren werd mijn coping-mechanisme, mijn ontsnapping uit de situatie. Ik voltooide ook de HAVO en daarna HBO Verpleegkunde. Ik ging werken in Bronovo Den Haag en woonde daar in de zusterflat.  Schuchter meisje ontdekt de wereld. Ik ontmoette allerlei mensen van een ander slag (waaronder mijn huidige man die daar co-assistent was), zag jonge mensen overlijden en ik ging vastigheden bevragen. In die tijd bezocht ik ook andere kerken zoals de Kloosterkerk en de Episcopal Church. In mijn werk als verpleegkundige miste ik al sterk de spirituele kant en was vol aandacht voor het werk dat predikanten in het ziekenhuis deden.’

Vleugels uitslaan
‘Tussen 1991 en 1998 heb drieëneenhalf jaar in San Francisco, VS, gewoond, waar mijn man werk kreeg.  We gingen daar naar een Lutherse kerk waar veel Aziaten kwamen, de kinderen naar de daaraan verbonden school. Tussen al die culturen ervoer ik het goddelijke in het contact met andere mensen. Die liefde kan ik ook kwijt in de vrijwilligersbaan die ik nu doe bij het Luchthavenpastoraat op Schiphol. Mooi om daar kwetsbare mensen te begeleiden. Daarbij voel ik me geïnspireerd door de joodse theoloog Heschel. Hij heeft het over ‘divine concern’. Wij hebben als dragende kracht God nodig, maar tegelijkertijd doet God een appel op ons om er voor elkaar te zijn.’

Theologie
‘Terug in Nederland hadden we ondertussen vijf kinderen groot te brengen. Ik werd ouderling bij de PKN in Baarn, waar ds George Alma me stimuleerde om theologie te gaan studeren. Dat ben ik gaan doen in deeltijd, maar met een druk leven heb ik er tot 2016 over gedaan om mijn master ‘Religie in de hedendaagse samenleving’ af te ronden. Mijn stage deed ik in het Radboud ziekenhuis, waar ik met Holkje van der Veer presentiepastoraat in de polikliniek heb opgezet. Toen het karakter van de PKN in Baarn begon te veranderen heb ik mijn zoektocht voortgezet via de Johanneskerk in Amersfoort en de Kapel in Hilversum. Daar ben ik nu dus lid geworden. De voorlopigheid van alle antwoorden vind ik bij de Remonstranten verfrissend, antwoorden mogen al zoekende gevonden worden en vooral doen we dat met elkaar.

Zomers verblijven wij vaak in Bonaire waar mijn man dan als specialist in het ziekenhuis werkt. Daar zijn we aangehaakt bij de protestantse gemeente. Vorig jaar mocht ik daar voor het eerst preken. De deuren open, de wind die de kaarsen bijna uitblaast, uitzicht op de sleepboten van Smit-Tak in de haven, de oceaan op de achtergrond. Dat was een ultiem moment van geluk en verwondering. Daar staat ze dan toch maar, dat Scheveningse meisje van de zee…’

Michel Peters