Discipline – overleven in overvloed

‘What is the program?’ vraag ik aan de Indiase man die de scepter zwaait over de ecofarm 50 kilometer van Bangalore in het zuiden van India. Hij strijkt eens met zijn uitgestrekte hand over zijn witte baard. Deze vraag krijgt hij ongetwijfeld regelmatig. Er verschijnt een kleine glimlach om zijn mond… ‘Just be with yourself… that might be enough’, is zijn antwoord. Naast de drie gemeenschappelijk te nuttigen maaltijden – uitgebalanceerd vegetarisch uit de eigen tuin – ben ik dus op mijzelf aangewezen. Er is geen internet en sms-en gaat ook al niet. Eén nacht, zeg ik tegen mijzelf, meer gaat dit niet worden. Het worden drie volle dagen. Interessant hoe dicht mindfulness en mindlesness eigenlijk bij elkaar liggen.

In één dag tijd heb ik vrede met het niet online kunnen zijn, kauw ik op onbekende groenten en eet ik met mijn handen. Het duurt even langer voordat mijn hoofd toe is aan de dingen die er blijkbaar al altijd doorheen gingen, maar waar ik door de hectiek van alledag nooit aan toekwam. Ik loop wat af! En ik besef me wat een luxe dat is. Want buiten de ecofarm is het hard werken. In de vroege ochtend rijden boeren uit de omgeving met riksha’s vol producten naar de markt om er ’s avonds doodmoe van terug te keren. Drie dagen later moet ik in de bus naar de luchthaven van Bangalore. Het is één grote gekte. Om mij heen en op mijn mobiele telefoon: 67 whats appjes, 120 emails en 6 paniekerige sms-jes over waar ik nou toch was want ik reageer anders altijd zo snel. En India is toch zo’n eng land, is alles wel goed met je?!

Het is uitstekend met mij en ik vraag me af hoe goed het eigenlijk met mij ging vóórdat de witte baard zijn profetische woorden sprak. Niet zo goed, weet ik nu. Want het is in onze wereld van alledag toch eigenlijk een kwestie van overléven in overvloed. We vliegen de hele wereld over, de feestdagen zijn een overdaad aan eten en drinken en ook op gewone dagen zitten de restaurants bomvol. De supermarkt heeft alles en nog eens twintig keer meer dan we nodig hebben. Iedereen is continu bereikbaar en als je geen mobiele telefoon hebt doe je niet meer mee. Díe gekte probeer ik nog even buiten de deur te houden. Dus de mobiele telefoon is niet meer 24 uur per dag onder handbereik. Ik wandel aan het einde van de middag, langs propvolle winkels en de koffieshops die inderdaad enorme klandizie trekken. Ik zie mensen om mij heen rennen en vliegen en denk: misschien moet ík een witte baard laten groeien, er stoïcijns overheen strijken en tegen iedereen die het maar horen wil zeggen: ‘just be with yourself… it might…’

Berkvens en Berkvens