Inspiratie: Opstaan in het leven

Bij het opruimen van oude spullen, om zo weer plaats te maken voor nieuwe oude spullen, vond ik een maand geleden een paaskaart van mijn zondagsschool. Met als poststempel: 19 april 1973. Een vrij late Pasen dus. Maar dat was niet het meest opvallende. Ook de afbeelding niet, met de vrouwen die het lege graf ontdekt hebben en teruggaan naar de andere leerlingen. Nee, mijn oog viel op de geschreven wens met daarbij de woorden “de Heer is waarlijk opgestaan”. Ik vraag me af wat ik als negenjarige van deze woorden begrepen heb. Onze zondagsschool was in deze dagen nog een levendig instituut. In een kantoorgebouw naast de remonstrantse kerk aan de Boulevard Heuvelink in Arnhem, aan de voet van de oude Rijnbrug, kwamen wij met veel kinderen bij elkaar. Toen al met doopsgezinden, vrijzinnige hervormden en remonstranten. De volwassenen gingen ieder nog naar hun eigen kerk. Ik ging er graag naar toe en bleef een jaar langer dan de gewoonte was. Het enthousiasme van de leidsters heeft daar zeker aan bijgedragen. Een van hen zal ook de genoemde paaswoorden op de kaart hebben geschreven, een kaart uitgegeven door de Nederlandse Vereniging van Vrijzinnige Zondagsscholen.

Of de Heer is waarlijk opgestaan later, in mijn studietijd, een rol heeft gespeeld, kan ik me niet herinneren. Pas als voorganger in Amsterdam kwam ik deze oude verkondiging van Pasen weer tegen. Een trouw lid van de gemeente kwam steevast aan het eind van de Paasdienst naar voren om de woorden de Heer is waarlijk opgestaan uit te spreken. Dat bleef een bijzonder ogenblik in het vrijzinnige Vrijburg. Als ik het me goed herinner, had hij deze woorden meegenomen uit de oorlogstijd, toen ze hadden geklonken in de remonstrantse kerk in Rotterdam. Voor hem bleven ze belangrijk, als teken van doorgang en leven, vanuit een tijd dat dat helemaal niet vanzelfsprekend was.

Terugblikkend, als vijftiger ga je dat doen, valt me op dat de vrijzinnige wereld een paar decennia terug nog veel uitgesprokener was en misschien wel durfde te zijn. Ik weet wel, je kunt tijden niet vergelijken, en kerk en samenleving zijn sterk veranderd, maar zo lang geleden is het allemaal  niet. Maar het is ook mooi om –  bijvoorbeeld bij het Paasfeest – meegenomen te worden in de stroom van je eigen tijd. In Groningen gebeurde dat in 2014 toen daar The Passion plaatsvond. Als gezamenlijke kerken grepen we deze kans aan om te laten zien wat we in huis hadden. Zo organiseerden we, na afloop van de tocht door de stad, een grote manifestatie in de Martinikerk. Daar was veel belangstelling voor.  Voor de oude paaswoorden was het op dat moment nog geen tijd. Maar ergens onder deze mensen was Jezus’ geest zeker aanwezig, daar ben ik wel van overtuigd.

Als verkondiger, heb ik intussen ervaren, mag je af en toe best grote(re) woorden spreken: als ze bij jezelf passen, vinden mensen dat niet erg, soms zelfs passend en prettig. ‘Daar ben jij voor’. Maar Jezus’ opstanding beleef ik zelf, meer dan in deze woorden, vooral in de verhalen van zijn opnieuw verschijnen aan zijn leerlingen. Zonder grote verlossingstheologie kan hij midden in je leven soms weer naast je gaan staan, meewandelen of je aankijken. Zoals in  het prachtige verhaal van Maria en de tuinman. Door haar naam te noemen roept Jezus haar terug in het leven. En zij beseft dat wie hij was, wat hij geleerd en gedaan heeft, niet voorbij is. Dat het voor ons ook zo mag zijn. Een gezegend en vrolijk paasfeest!

Lense Lijzen
Remonstrants predikant in Groningen