Miniatuur: Pokémon

Zes uur ‘s ochtends in het zwembad. Mijn zwemmaatje en ik komen tegelijk binnen en blijven stokstijf staan. Op de rand van het zwembad ligt een arm. En naast de arm een opengeklapte laptop. Is iemand onwel geworden? Moeten we 112 bellen? Het beeld is onwerkelijk, surrealistisch bijna. Magritte’s Ceci n’est pas une pipe is er niets bij. Wat is dit?

Wij rennen naar voren om de drenkeling te redden. Maar er is geen drenkeling. Het is een nieuwe bewoner, kersvers uit Japan naar Rotterdam gekomen als game-ontwerper. Hij heeft zijn laptop op de rand van het zwembad geïnstalleerd, zwemt twee baantjes, speelt gauw een game, en zwemt  weer verder. Als hij uit het water stapt, installeert hij zich aan de kant en met zijn laptop tekent hij verder aan zijn ontwerp terwijl hij tegelijkertijd zijn mail checkt en met zijn IPhone een urgente sms stuurt. Om zes uur ‘ochtends. In het zwembad.

De jongeman gaat volledig op in zijn virtuele wereld. IPhone aan het oor en laptop onder de andere arm, wil hij naar buiten maar hij heeft geen hand meer over. Hij roept om hulp en wij helpen hem bij de lift te komen. Dan kijken we elkaar aan. Bestaan wij echt? Voor hem niet. En voor ons leeft hij in een onbestaande werkelijkheid.

Een paar uur later, op het vasteland, sta ik stil bij het stoplicht, omringd door een tiental mensen die verzonken zijn in hun smartphones. Ze hebben moeite om het groene licht af te wachten maar het verkeer is te druk om gevaarlijke capriolen te maken. Er wordt gezucht en gevloekt. Dan springt het licht op groen. De horde rent het zebrapad op en buigt naar links, eensgezind als een zwerm spreeuwen. Op de hoogte van de Kunsthal blijven ze stokstijf staan. Er is er een in de buurt! Ze bedoelen dus niet een schilderij van Botero, dat enkele meters daarvandaan vrolijk aan de muur prijkt. Nee: er is een Pokémon gesignaleerd! Een echte. En zelfs meerderen.

Het Rotterdams Natuurhistorisch Museum heeft de Pokémonrage aangegrepen om het volk een beetje te verheffen. Daarbinnen kun je namelijk zien door welke dieren de ontwerpers van de Pokémonfiguurtjes zich hebben laten inspireren. In de Pokémonwereld, doceert de conservator, is Omanyte een uitgestorven Pokémon die wetenschappers weer tot leven hebben gewekt. Het beestje zelf heeft tentakels en ammonieten waren inktvisachtigen met tentakels. Nog een duidelijke overeenkomst dus. Hergé zou acuut een nieuw album hebben getekend: Kuifje in het Natuurhistorisch Museum, met allerlei nieuwe Pokémonfiguurtjes. Duizend bommen en granaten!

Maar wacht even: zou onze Japanse buurman? Toch niet in ons zwembad? Morgen ga ik op zijn laptop spieken.

Berkvens en Berkvens