Redactioneel: Wees gegroet Maria

Mijn moeder is twee jaar geleden overleden.  Keurig katholiek opgevoed, aangestoken door het ‘aggiornamento’ van het Tweede Vaticaanse Concilie, maar in de loop der jaren langzaamaan van de kerk afgedreven. Een tijd lang begaf zij zich in esoterische kringen, waar een medium berichten uit de kosmos opving en die boodschappen aan de wereld verkondigde. Ze was aan de religie voorbij, zei ik bij haar begrafenis. Haar hele leven heeft er echter wel een Mariabeeldje in haar huis gestaan, het aardewerken voetje al een keer gebroken en weer gelijmd. We hebben het beeld op haar kist gezet, de kleinkinderen hebben er kaarsen bij aangestoken. Ik bedoel maar: hoe je ook tegen de kerk en het geloof aankijkt, Maria is min of meer onverwoestbaar. Als je katholiek bent tenminste en vrouw, maar ja die maken het grootste deel van de kerk uit.

Protestanten hebben Maria laten kapen door de katholieken en de oosters-orthodoxen, zei Peter Korver al in de AdRem van april 2016. Hij pleit ervoor dat wij protestanten Maria terugveroveren. De kerk is immer altijd een  mannenbolwerk geweest, de beelden van God zijn mannelijk, de verhalen uit de bijbel komen voort uit een patriarchale cultuur. Maria staat daarentegen symbool voor de zachte krachten, zorgzaamheid, compassie en intimiteit.  AdRem ondersteunt deze veroveringstocht maar een beetje met een nummer dat helemaal over Maria gaat. Maar amechtig op onze knieën voor het traditionele beeld van een slaafse, gehoorzame, onderdanige en zorgzame Maria gaan we toch maar niet. Daar zijn we Remonstranten voor nietwaar.  Peter Korver laat juist de revolutionaire kant van Maria zien die uit het Magnificat naar voren komt. En Peter Ben Smit herdefinieert Maria ook al door haar juist allerlei mannelijke eigenschappen toe te dichten. Laat ik toch maar afsluiten met het ‘Sancta Maria, ora pro nobis’.  Zo laat Monteverdi het zingen in zijn Mariavespers. Janneke Bron schrijft erover.

Michel Peters
eindredacteur AdRem