Redactioneel: Zelf Doen

De overheid trekt zich meer en meer terug, wij burgers moeten weer zo veel mogelijk onze eigen boontjes doppen. In 2015 begon een ingrijpende verbouwing van de verzorgingsstaat. Die operatie was ingegeven door een explosie van de zorgkosten. In juni verscheen een onderzoek naar de resultaten van anderhalf jaar verbouwing.  Het loopt niet allemaal even soepel. Zo zijn tekeningen zoek (pgb’s), worden termijnen overschreden, blijkt er soms te weinig bouwmateriaal besteld (wachtlijsten in de jeugdzorg) en zijn de nieuwe bewoners (professionals, burgers) niet altijd goed betrokken bij hun toekomstige huis, terwijl ze wel moeten meebouwen. In het eerste jaar hebben zich geen grote ongelukken voorgedaan. Tegelijkertijd weet echter ook niemand eigenlijk hoe de stand van zaken echt is. ‘Er wordt deels nog steeds gesloopt, her en der wordt er gerestaureerd, en we zien wat nieuwe fundamenten ontstaan’. Maar misschien nog veel erger: ‘hoe het gebouw eruit gaat zien, is volstrekt niet duidelijk’.

AdRem onderzoekt in dit nummer ook maar eens de voor- en achterkant van zelfredzaamheid.  Soms levert die mooie initiatieven op. In Olst bouwde een groep bewoners zelfvoorzienende Aardehuizen.  In Zorgcollectief Austerlitz hebben particulieren hun eigen zorg georganiseerd. De burger kan veel zelf, maar niet iedereen heeft dezelfde kwaliteiten en ooit komt daar een einde aan. We mogen best wat meer omkijken naar onze ouders en buurtgenoten die zorg en hulp nodig hebben, dat mag de overheid van ons verwachten. Maar lang niet iedereen heeft een netwerk om zich heen van vrienden en kennissen om die zorg te bieden. Of wil de familierelaties onder druk zetten door om die zorg te vragen. Dan moet passende zorg toch beschikbaar zijn. Ook zelfredzaamheid in theologische zin komt in dit nummer aan de orde: Redt Jezus of moeten we het zelf doen? Eginhard Meijering en Jaap Marinus laten daar hun licht over schijnen. Zelfredzaamheid, wen er maar aan!

Michel Peters
eindredacteur