In memoriam: Anna Christina Dorhout Mees (14 augustus 1925 – 19 oktober 2017)

Zorgzaamheid voor anderen in eenvoudige bescheidenheid kenmerkten haar leven tot in haar hoge ouderdom. Zij plaatste zich nooit op de voorgrond.

Al op het gymnasium groeide in haar het verlangen om met mensen bezig te willen zijn. Ze koos niet voor de opleiding maatschappelijk werk maar voor de studie theologie om haar zorg voor medemensen meer diepgang te kunnen geven. De toenmalige Utrechtse predikant De Koning was hierin een belangrijke gids en steun voor haar. Zij heeft gaande haar leven het gevoel gehad dat het haar bestemming is geweest om uit te groeien tot pastor. Zij voltooide haar studie theologie in Leiden in 1953. Daarbij heeft ze wel geleden onder de gereserveerde houding van de toenmalige seminariehoogleraar G.J. Heering jegens vrouwelijke theologiestudenten. Van 1953 tot 1989 is zij predikant geweest in vijf remonstrantse gemeenten en voorganger in drie NPB – gemeenten.

Bij haar proponentswijding kreeg zij de bijbelwoorden mee uit Paulus’ brief aan de Efeziërs 3,20-12: ‘Hem nu, die blijkens de kracht, welke in ons werkt, bij machte is oneindig veel meer te doen dan wij bidden of beseffen, Hem zij de heerlijkheid in de gemeente en in Christus Jezus tot in alle geslachten, van eeuwigheid tot eeuwigheid! Amen.’ Zij voelde zich in haar leven en werk gedragen door deze woorden. Heel vaak kwam zij daar op terug.

Licht als mysterie van God Heel belangrijk voor haar geestelijk leven is het Woodbrookerscentrum bij Birmingham geweest waar zij gedurende meerdere jaren enige maanden heeft verbleven. Zij voelde zich daar als persoon herkend en erkend. Ze ervoer hier ook de ruimte van de universele wereld. Voor haar geloofsontwikkeling werd daar het symbool ‘Licht’ heel betekenisvol om het mysterie van God te benoemen. De woorden uit de eerste hoofdstuk van de brief van Johannes bracht zij vaak ter sprake ook aan het einde van haar leven: ‘God is licht en in Hem is in het geheel geen duisternis….indien wij in het licht wandelen, gelijk Hij in het licht is, hebben wij gemeenschap met elkander’.

Anneke verstond de kunst van de vriendschap, die zij zeer trouw onderhield. Zij genoot heel sterk van de natuur en maakte graag wandeltochten met vriendinnen ook vaak in de bergen. Na haar vervroegde pensionering nam zij het initiatief om een hospice ‘Bijna Thuis Tehuis’ op te richten. Niet alleen behoorde Anneke tot de pioniers in dit land die hier het belang al vroeg van inzagen, maar ook heeft ze zich vele jaren met hart en ziel ingezet om dit daadwerkelijk, mede uit eigen middelen, te realiseren. Eerst in Brummen en naderhand in Zutphen.

Tot het laatst diep betrokken op mensen ook in het verzorgingshuis ‘de Schutsmantel’ in Bilthoven, is zij daar vredig ingeslapen. We verliezen in haar een heel dierbaar mens.

Ries Kassens
remonstrants emeritus – predikant