Breeze

Zo heet ze, mijn metallic grijze scootmobiel. Heel chic. Vier wielen, armleuningen, boodschappenvakje, achteruitkijkspiegels, knijpversnellingen onder het stuur. Ik mag twee maanden lang mij bekwamen in het scootmobiel-rijden, alvorens een definitieve keuze te maken. Wees niet bang als u de Maasstad aandoet: ik heb les! Elke week komt een vriendelijke ergotherapeute mij trainen. Dat is hard nodig. Buiten valt het best mee, al is het niet altijd duidelijk aan welke kant van de weg het fietspad begint en eindigt. Tegen de stroom in is een optie die de medeweggebruikers niet altijd leuk vinden (sorry, sorry!). Moeilijker zijn de voetgangers-paradijzen waar mensen  onaangekondigd stoppen of omdraaien. Maar door de bank genomen, valt het best mee, zegt mijn trainster. Het huis in- en uitkomen is andere koek. Ik woon in een toren van vierendertig verdiepingen waarvan de buitendeur opzij van de ingang geopend moet worden en vliegensvlug dicht gaat. Kom dan maar binnen met zo’n ding. Je raakt bekneld, de mechaniek van de deur raakt oververhit en daar sta je dan, met een rood hoofd en drie mensen achter je. Vervolgens snakt Breeze naar haar parkeerplek (met stopcontact). Nu bevindt die plek zich op de overloop naar de garage, op de vierde verdieping. Geweldig geregeld toch? Voor u twee liften met snelle deuren. Gok ik goed (50% kans), sta ik voor de juiste lift. Gas geven. Niet te veel! Ik waan me in de botsauto’s van mijn jeugd. Gelukkig zijn de metalen liften stevig en heeft Breeze goede bumpers. Na een geslaagd parkeerballet op de kleine overloop, lukt het uiteindelijk Breeze aan haar levensader te koppelen.

Het moet in het drukke verkeer van Rotterdam een eigenaardig schouwspel zijn, een scootmobielrijdster met een afgeplakt oog en een gevouwen blindenstok in het voorvakje. Nog eigenaardiger is het gevoel van kwetsbaarheid dat mij herhaaldelijk doet volschieten. Niet vanwege de onzekerheid in het verkeer (ik heb er een speciale engelbewaarder bij gekregen) maar vanwege de vraag: houdt het verlies van zelfstandigheid nooit op? Ik weet dat het antwoord ‘nee’ is, maar het aanvaarden is wat anders.

Voor de opvolgster van Breeze heb ik wat noten op mijn zang: minstens 18 km per uur moet ze, en een ander versnellingssysteem. Want sinds vanmorgen heb ik er, door te grote krampachtigheid bij het besturen, een nieuw handicap bij gekregen: een scootmobiel-arm. Heus.

Berkvens en Berkvens