Miniatuur: Lekker thuis…

De meest gestelde vraag hier in Beiroet is: Waar kom jij vandaan? Zodra ik Nederland en Amsterdam heb gezegd, is er alom enorme waardering, zowel van de Libanezen als van de Syriërs. De voorspelbare reeks namen van voetballers wordt steevast gevolgd door de gewassen waarvan gedacht wordt dat wij die allemaal in enorme hoeveelheden tot ons nemen. En dan hebben we het niet over tomaten, courgettes of aubergines. Nee, dan hebben we het over het gewas dat hier in Libanon in enorme hoeveelheden wordt verbouwd. Hoe het vervolgens mijn thuisland bereikt, daar heb ik geen idee van, maar dat het zelfs de naam van mijn tijdelijke thuisland draagt weet ik dan nog nét wel.

Maar wat is dat, thuis? De eerste vraag is eigenlijk: Waar is thuis? Is dat waar je woont, waar je anderen uitnodigt en ontvangt, of waar je uiteindelijk altijd weer naar terugkeert? Of is het waar je jezelf mag zijn, en waar je je thuis voelt op welke manier en op welk moment dan ook. Je kunt de vraag ook van de andere kant benaderen: Ik voel mij bijvoorbeeld niet thuis op plekken of bij mensen waar ik niet gewaardeerd of gerespecteerd wordt. Dan raap ik mijn spullen en mijzelf bij elkaar en verdwijn naar elders.

Stress in Bilthoven

De oudere Berkvens zal de vraag ‘Waar kom jij vandaan?’ de komende maanden regelmatig moeten beantwoorden, maar dan in Huize Het Oosten in Bilthoven. Ik had niet verwacht dat zij op korte termijn Het Beton van Rotterdam én de liefde voor die stad zou inruilen voor Het Bos. Van de vijf activiteiten die de meeste stress opleveren (baren, scheiden, examen doen, verhuizen én vakantie vieren) mag zij er dit jaar twee combineren: verhuizen en zomervakantie houden, midden in haar Bos. Over de stress die de oudere Berkvens bij medestadsgenoten oproept als zij boodschappen gaat doen in haar scootmobiel, zullen we het hier maar even niet hebben. Het zal  maar op je afstormen, zo’n scootmobiel met een mevrouw met een rood met witte stok erin.

Ik vertelde mijn Libanese collega’s hier over de verhuizing van de oudere Berkvens naar een ‘elderly home’. Dat was toch maar een vreemd concept, was de alom gedeelde overtuiging. Libanese ouderen blijven namelijk thuis wonen, met de zorg door hun kinderen en als ze geld hebben de Filipijnse huismeid. Maar naarmate ik meer vertelde over wat de communes van ouderen in Nederland allemaal wel niet doen, ontstond er toch enige bewondering: Libanese ouderen zitten voornamelijk de hele dag binnen. Te wachten. Niks geen scootmobiel waarmee je de stad kunt terroriseren of kunstgroepen waar je je gaven kunt ontdekken.

Een plek om jezelf te zijn

En misschien is dat het ook wel, dat thuis voelen. Een plek waar je jezelf kunt zijn, maar ook waar je jezelf kunt ontdekken. Waar het niet hoeft maar wel kan. Waar je bijdragen op prijs gesteld worden. Paul Young zingt ‘Wherever I lay my hat, that’s my home’. En dát is volgens Berkvens en Berkvens het antwoord: Thuis is waar je bereidt bent je hoed / pet / cap / hoofddoek / tulband of keppeltje neer te leggen.

Vanwege de vernieuwing van AdRem heeft de redactie besloten om te stoppen met de maandelijkse miniatuur. Dit is dan ook de laatste bijdrage van uw columnisten. Wij willen u hartelijk bedanken voor de vele reacties die wij in de loop der jaren mochten ontvangen en waar u uw pet ook neerlegt de komende weken, wij wensen u een hele goede zomer.

Berkvens en Berkvens