Houvast van remonstranten

Wat biedt Remonstranten zelf eigenlijk houvast? Peter Korver vroeg het aan mensen in zijn gemeente en aan collega-predikanten.

Steun aan mensen

Ik ben ruim vijftig jaar getrouwd en onze relatie geeft ons veel houvast. We hebben vier kinderen, met wie we een fantastische band hebben; we staan altijd voor elkaar klaar. Dit geeft me een groot houvast in mijn leven. Vrienden van heel vroeger zijn me ook dierbaar; je kent elkaar al zo lang en wanneer  problemen zich voordoen heb je veel aan elkaar. Evenzo met goede vrienden uit een latere periode. Je kan elkaar steunen en bent voor elkaar een houvast.

Onze geloofsgemeenschap betekent veel voor me. Door er tijd en energie in te steken, op verschillend gebied, ben je erbij betrokken, je maakt er deel van uit en dit geeft ook houvast. In de viering op zondag het Onze Vader bidden. Dit wordt de wereld rond gebeden. Een prachtig beeld. Het weten dat dit gebeurt in heel verschillende christelijke kerken geeft houvast in het geloof. De verhalen  uit het Nieuwe Testament zijn voor mij meer houvast dan die van het Oude Testament. Ook eeuwenoude houten beelden uit kerken in musea zijn soms zeer ontroerend en stralen voor mij een houvast uit.

Verder zijn er historische mensen met een voorbeeldfunctie, die houvast geven. Om er een te noemen: Barack Obama als eerste niet-witte president van de VS. Tenslotte: klassieke muziek geeft mij een grote rust en ook hierin vind ik altijd steun in wat minder goed lopende dagen.

Hanneke Tuk
lid van de Remonstrantse gemeente Hilversum

Ik zal er zijn

Nico ter Linden zegt over God: ‘Zijn wezen is er wezen.’  Een beeld ontleend aan het Oude Testament van de bijbel als de Eeuwige zich bekend maakt aan Mozes met de naam: ‘Ik zal er zijn’. Een prachtig beeld vind ik dat. De gedachte, erop te mogen vertrouwen dat er één is die altijd bij je is. Ook, nee: juíst in momenten van diepe verlatenheid en intens verdriet.

Dat lees ik ook in de bijbel: ‘Sjema Jisraël, luister Israël, de Heer onze God is de enige’. Het enige adres, zo lees ik in deze eeuwenoude geloofsbelijdenis, waar ik altijd terecht kan. Kan rusten, mijn zorgen kan neerleggen, de schoot waarin ik altijd mijn moede hoofd kan neerleggen.

Ik ben niet bijzonder vroom, vrijzinnig en behoorlijk eigenzinnig. Ik ben zelfs van God los volgens mijn gereformeerde beste vriend, die ik enorm op de kast kan krijgen door over God als een moeder te spreken. Ik ben een enorme twijfelaar, stel de meest vreselijke vragen volgens medegelovigen, maar dit vertrouwen helpt mij. Geeft mij rust en houvast in de woelige baren van mijn leven.

Ben je het vergeten?

Ik ben jouw Moeder

Je bent niet alleen.

Je staat onder mijn bescherming.

Vraag me alles

wat je nodig hebt.

Maak je nergens zorgen over.

Ben ik niet hier?

Ik die jouw Moeder ben?

Ben je het vergeten?

Ik houd van jou,

en je staat onder mijn bescherming.

 Clarissa Pinkola Estes

Evelijne Swinkels-Braaksma

Predikant van de Vrijzinnigen Baarn, Doopsgezinden Baarn/Soest, Vrijzinnigen Soest

Houvast aan ervaringen

Tijdens mijn stage in klooster Casella deed ik mee met een workshop labyrint lopen. Er werd ons gevraagd om een steen uit te zoeken die stond voor dat wat wij met ons meedragen. Gewicht dat we eigenlijk zouden willen loslaten, maar dat ons tot de persoon maakt die wij zijn. Hoe langer ik rondliep met de steen, hoe minder ik mij bewust werd van het gewicht van de steen.

Een van de zusters zei later dat loslaten eigenlijk betekent dat je iets op andere manier vasthoudt. Hoe vaak zouden wij niet het verleden achter ons willen laten, opnieuw willen beginnen, willen wegvluchten? Of juist voor altijd willen blijven in een tijd waarin alles beter leek? Als je iets niet meer vast wilt houden, ontstaat de ruimte voor houvast.

In plaats van een krampachtig vasthouden aan het verleden of ervoor weg te vluchten stond de steen symbool voor een houvast aan ervaringen: momenten van verbondenheid, het levensverhaal dat ik met mij meedraag, vriendschap, zowel momenten van verdriet als momenten van vreugde, en alles daartussenin. De steen vormt zo een houvast, maar belangrijker nog; de steen geeft ruimte voor de toekomst om nieuwe ervaringen van te scheppen. Ervaringen die mij houvast geven, waarvoor ik zelf niets hoef te doen.

Rachelle van Andel
student aan het Remonstrants Seminarium

Houvast in mijn belijdenis, tijdelijk

Afgelopen september heb ik belijdenis gedaan bij de Remonstranten in de Kapel in Hilversum. Na een jarenlange periode van nadenken, zoeken en twijfelen wist ik het zeker: het doen van een belijdenis zou mij meer houvast geven in mijn geloof en levensovertuiging. Maar niets bleek minder waar. Het doen van een belijdenis (zeker bij de Remonstranten) is zeker geen garantie op het vinden van een stevig fundament waarop je kunt verder bouwen, maar kan je juist nòg meer aan het twijfelen brengen. Geloof ik nog steeds wel wat ik toen heb uitgesproken?

De wereld en je persoonlijke leven kunnen in een fractie van tijd veranderen. Visies en ideeën kunnen snel achterhaald raken. Niet dat ik niet meer achter mijn belijdenis sta, maar de beoogde houvast heeft het niet gegeven. Wat vóór het doen van mijn belijdenis zo klaar als een klontje was voor mij, is na mijn belijdenis gaan schuiven en vervormen.

Geloven en twijfelen gaan hand in hand, zeker binnen de vrijzinnigheid. Bij de Remonstranten wordt de belijdenis niet gezien als iets wat vast staat, maar juist als iets dynamisch. Daarom sta ik nog steeds achter mijn keuze, ondanks het ontbreken van de beoogde houvast.

Tim Steen
bestuurslid van de Vrijzinnige Geloofsgemeenschap Hilversum