Het gezicht van Madelief Brok

Spitsuur is het. Madelief Brok (1981) uit Amersfoort schakelt voortdurend tussen een jong gezin, werk en opleiding. Ik ben de deur nog niet of ze buigt zich al weer over de wasmand. En daarna haalt ze haar twee kinderen uit de opvang. Madelief is vriend van de Geertekerk in Utrecht, volgt een master Spiritual Care aan de VU en wil volgend jaar aan het remonstrants Seminarie haar opleiding tot predikant vervolgen. Zij loopt stage bij de Kapel in Hilversum, met Pasen ging ze daar voor in diverse diensten.

God is altijd bij me

‘Mijn opa en oma waren katholiek. Ik ben gedoopt door mijn ouders, maar zij waren wel erg tegendraads. Het verhaal gaat dat de pastoor met de doopkaars achter mijn moeder aan kwam, maar dat ze die niet hoefde te hebben. Ik kreeg wel een geloofsopvoeding in de kerk in Amersfoort en zong daar ook in het kinderkoor. In de studentenkerk in Nijmegen kreeg mijn geloof nieuwe voeding, overigens naast andere interesses als theater, de kroeg en literatuur.

Mijn man Jurjen Helmus had al eens gehoord van de Remonstranten, toen zijn we maar eens een cursus ‘Dwarsgeloven’ gaan volgen in de Geertekerk. Dat voelde als thuiskomen, heerlijk zo’n christendom zonder dogma’s, schuld en boete.’

Verhalen vertellen

‘Vanaf 2000 begon ik een studie Ontwikkelingsstudies in Nijmegen, maar die heb ik onderbroken. Ik werd ontmoedigd door de enorme wereldwijde problemen, waar ik als individu weinig aan kon bijdragen. Daarna deed ik de docentenopleiding Maatschappijleer, in dat vak geef ik nog steeds les.  Vervolgens volgde ik een regisseursopleiding in Maastricht. In het theater miste ik echter het grotere geheel, een egodocument maken of regisseren is niet wat ik wil. En nu dus Spiritual Care aan de VU.  Analyseren, dramatisch denken, verhalen vertellen en goede vragen stellen moet je als predikant ook, in dat werk komen veel elementen uit het theatervak terug.

Overigens is het nog wel een hele zoektocht voor me om in die mal van het predikantschap te passen. Ik ervaar de spanning tussen geloof als een vrije oefenplaats en de regels die daarbinnen gelden. Ik wil natuurlijk heel creatief zijn, maar het vak anders vervullen is niet gemakkelijk. Hoe kan ik een goede, maar vernieuwende liturgie vormgeven? Welke grappen kan ik wel en niet maken? Hoe kan ik mensen bereiken die op zoek zijn naar zingeving? Misschien dat ik als zij-instromer die zinzoekers beter begrijp en moet ik daar mijn kracht van maken. En mijn leeftijd kan ook een voordeel zijn. Ik vind het zelf belangrijk dat een gemeenschap en een predikant resoneren met de levensfase waarin ik nu zit. Jonge ouders voelen zich soms in hun gezin opgesloten, ik gun ze bijvoorbeeld juist in deze fase de ervaring van gemeenschap.’

Eerst mezelf maar eens helen

‘Ik stel me God wel eens voor als een iemand die op een wolk zit en mij een knipoog geeft. Ik geloof niet dat dat zo is, het is meer een beeld. Ik geloof dat dingen niet voor niets gebeuren, dat het leven je geeft wat nodig is, dat dingen die nodig zijn op je pad komen. Soms denk ik aan dingen te ontkomen, maar als ze dan toch gebeuren, knipoogt God naar me. We leven in een gebroken wereld. Mijn opdracht is om de wereld meer geheeld achter te laten.

Overal is gebrokenheid, in het groot en in het klein. Ik geloof dat het aankijken van je eigen pijn en gebrokenheid essentieel is voor het van betekenis zijn voor anderen.

De wereld denkt zwart/wit, overal is polarisering. Bij de Remonstranten vind ik sterk dat de middenstem van verdraagzaamheid en vrijheid blijft bestaan. Dat idealisme moeten we als kerk blijven uitdragen in onze wereld. Diversiteit is een waarde op zich, de waarheid claimen hoort daar niet bij.’

 Michel Peters