Passie komt me mijn neus uit

Is ‘passie’ een overschat begrip? Soms denk ik dat. Ik moet volgens moderne goeroes met passie werken en leven, want anders word ik ziek of krijg ik spijt op mijn sterfbed. Kun je met-passie-dingen-doen leren? Nou nee, niet zoals je andere vaardigheden kunt leren. ‘Passie’ is een nogal vaag woord en betekent voor verschillende mensen verschillende dingen. Ga er maar aan staan. Het is een ‘ik-woord’ als je de sprekers en schrijvers over dit onderwerp mag geloven. Het vergt een uiterst individuele zoektocht. Zonder passie, bezieling (of zoiets) word ik niet gelukkig. En dat kan niet de bedoeling zijn, toch?

Misschien is dat het wel waarom ik moeite heb met zo’n woord. Alsof mijn geluk los verkrijgbaar is ergens. Wel even goed  zoeken! Welke school, opleiding, studie, welk beroep of (eigen) bedrijf bij je past is lastig en je wenst iedereen toe dat ouders, leraren en vrienden met je meedenken. En dat ook de rest van je leven er altijd klankborden in de buurt zijn. Je wenst iedereen mensen toe met ‘passie’ voor jou; meer dan voldoende om ook zelf weer uit te delen.
Ik herinner me een televisieserie over bezieling in de zorg. Bezieling was daarin niet iets van individuele werknemers in de zorg, maar een gedeelde wens over wat zorg moet zijn. Werken aan die gezamenlijke wens(droom) was de ware passie voor de zorg. Zoals vroeger religieus gemotiveerde zusters gezamenlijk zorgden vanuit hun roeping zo wilden deze hedendaagse zorgmedewerkers ook hun beroep uitoefenen. Medemenselijkheid, beroepseer, samenwerking, ook met cliënten en hun mantelzorgers, daar draaide het om, noem het zoals je wilt.

In de kerk gaat het ook nogal eens over passie en bezieling. Gemeenten die een nieuwe predikant zoeken, gebruiken in advertenties dit soort woorden, alsof het gaat om een van de competenties waarover zij/hij moet beschikken. Of zouden die kerkenraden bedoelen dat ze iemand zoeken die zich laat bezielen. Dat hoop ik eigenlijk. Voor mij is dat in elk geval de reden om aangesloten te zijn bij een kerk. Er is altijd muziek, er wordt gezongen, nagedacht, voorgelezen, gepraat, gehuild, gelachen en nog veel meer in onderlinge verbondenheid. Daardoor laat ik mij bezielen en houd ik hoop dwars door het leven heen.

Ineke Ludikhuize