Column: Over vragen die je pas hoort als je er rijp voor bent 

Je hebt schrijvers die jou in elke levensfase iets te zeggen hebben. De afgelopen jaren is Pamela Druckermann zo’n schrijver voor mij. Bij de eerste levensjaren van onze kinderen had ik veel aan haar ‘Franse kinderen gooien niet met eten’. Nu ik langzaam maar zeker richting de veertig ga, is een ander boek van haar mij tot steun:  ‘Volwassenen bestaan niet- en andere dingen die ik pas rond mijn veertigste begreep.’ Het is een onderhoudend boek, dat mij uitdaagde om verder na te denken over veertigers (in spe). Er valt veel over deze levensfase te zeggen, waarin twijfel kan opkomen, ja zelfs het hele wezen van iemand kan wankelen.  

In mijn professionele leven heb ik de afgelopen tijd te maken gehad met de nodige uitdagingen. U hebt wellicht gelezen dat ik mijn functie als algemeen secretaris van de Remonstranten heb neergelegd (al blijf ik landelijk van harte betrokken bij o.a. vernieuwingsprojecten, communicatie, en vooral 400 jaar remonstranten). Dat was geen eenvoudig besluit. Het is makkelijk om de oorzaak bij de ander en de omstandigheden te leggen. Voor de toekomst van de organisatie is dat wellicht handig, maar in mijn pogingen om erachter te komen wat ik zelf kan en wil is dat weinig zinvol. Ik heb moeten aanvaarden dat sommige dingen die ik eigenlijk wel zou willen of ambiëren, mij ten diepste niet liggen. De keerzijde is dat je erachter komt waar je wel goed in bent en juist wel energie van krijgt.  

Ik vond het absoluut ook een spirituele exercitie. Tegen een grens aanlopen (in elke levensfase) roept onherroepelijk spirituele vragen op. Wie ben ik, en waar kan ik op bouwen? Het zijn vragen die gesteld worden, maar niet altijd gehoord worden als je er niet rijp en ontvankelijk voor bent. Als je ze wel hoort (gedwongen of niet) en je de tijd neemt om er voor open te staan, dan kan er een nieuw perspectief ontstaan en vertrouwen groeien.  

Wat is het een godsgeschenk om in dat soms moeizame proces inzichten en steun te ontdekken in bijbelse verhalen, en om deel uit te maken van een gemeenschap van zoekenden. Om te leven uit het besef dat je al bent aanvaard en gewaardeerd om wie je bent – door je familieleden en vrienden, dierbaren uit de geloofsgemeenschap, en door de Eeuwige. Ik wens ons van harte toe dat dit besef de grond moge vormen onder ons bestaan, zeker ook als het leven- linksom of rechtsom- met uitdagingen komt.  

 Joost Röselaers
remonstrants predikant