“Oh My God?!” – Ik geloof in God

Aan de telefoon:

–           Dus ik vraag: ‘waar moet dat dan over gaan, dat mini-symposium?’

–           ‘Nou, eh, over God, zeg maar. Bestaat ‘ie nog? Wie gelooft er in God? Wat betekent dat?’

–           ‘En toen dacht je: dan vragen we het iemand die dominee wil worden…’

–           ‘Ehm, ja, onder andere dan. En u krijgt 3 minuten spreektijd.’

Verbazing en angst
Nou, dan maar met de deur in huis dus. Zie het beeld van de badspons: God roept van alles op en daar moeten we het met elkaar en met onszelf over hebben. Dat is waarom ik wil werken bij een kerk: om het gesprek over God dat al eeuwen gevoerd wordt, gaande te houden en ook nu te voeren. NU: dat is in deze tijd, met deze mensen, met onze vragen en wereldproblemen, met onze hoop en ons verlangen.

‘OMG’ roepen we bij alles wat ons verbaast, of emotioneert, of opwindt. ‘O, God’, kreunen we bij vragen, stress, angst. Wij zijn mensen, net als alle mensen voor ons. Als we aan de grens komen van wat we kennen, van wat we kunnen verdragen, roepen we: ‘Oh my God…’

Kijk hoe in de bijbel, in 150 Psalmen, almaar, 150 keer, geroepen en gejubeld en gesmeekt wordt: ‘Oh My God…!’ Psalmen: poëzie- en liedteksten tot wel drieduizend jaar oud. In de bijbel verzameld en doorgegeven.

Wakker willen blijven
Drieduizend jaar geleden: mensen van toen, en hun emoties zijn nu onmiddellijk herkenbaar: als ze overlopen van de liefde, of juist helemaal vastgelopen zijn, gek worden van het gejakker in hun hoofd, dan zeggen ze: ‘O God’. Als ze zich afvragen: Wat doen we hier op deze planeet? Hoe kan het dat ik besta? Waar gaat dit over, waarom moet ik dit verduren, wat moeten we doen? Dan zeggen ze: O, God… Die vraag, die zoektocht, dat verlangen – én de ervaring, soms, van kracht en ruimte, groter dan wat we zelf op kunnen roepen. Een bodem van liefde onder het bestaan, het gevoel dat het kán, dat er een weg is: vrede en vrijheid. Gerechtigheid. Niet tot onze beschikking, wel bereikbaar. Dat gevoel, die bodem van liefde, daar hebben mensen het al eeuwen over.

Dat is waarom ik werk bij een kerk. Geloof je dan in God? Niet per se met zoveel woorden. Wel in wakker willen blijven, niet afstompen. Wij zijn de eersten niet, en hopelijk ook de laatsten niet. Al eeuwen lang verhalen mensen van de ‘beknelling der elastieken’. God is – voor mij – de liefde die ons (badsponzen) aanziet – en ons een weg van vrijheid wijst. Daar geloof ik in.

Gerdienke Ubels
Student aan het Seminarie