Het gezicht van Peter van Dijk

Sinds enkele maanden pas lid (!) in de Geertekerk, maar wel meteen all the way. Peter van Dijk (1966) zingt in het koor, gaat naar lezingen en kerkavonden, volgde een introductiekring en is meteen ook beleidsmatig actief.

School

‘Mijn vader was een gereformeerde Fries die naar Eindhoven verhuisde voor een baan bij Philips. In de jaren ‘60/’70 waren we daar actief in het SOW-gebeuren. We leefden in een soort protestantse enclave, ik kende alle leeftijdgenoten in de kerk en deed ook catechisatie met hen. Op mijn 18^e ging ik Farmacie studeren in Utrecht, maar vond het buurthuiswerk dat ik deed met jongeren veel leuker. Moest ik dan maar gaan lesgeven? Ik ben geswitcht naar een studie Scheikunde en later leraar geworden. Na een jaar of tien-twaalf werd ik gevraagd om afdelingsleider te worden, maar dat wilde ik eerst helemaal niet. Enfin, toch in het management op scholen verzeild geraakt. Na een aantal omzwervingen op andere scholen, bij het COC en bij de vakbond op de ‘roze afdeling’ ben ik nu sinds vijfeneenhalf jaar rector op het openbare Leidsche Rijn College in Utrecht. Een HAVO-VWO school die de afgelopen jaren gegroeid is van 900 naar 1500 leerlingen. Als ik ergens kom werken is mijn homoseksualiteit altijd een issue, maar eigenlijk nooit een probleem. Leerlingen zijn heel open en stellen allerlei vragen. Prima, beter een leerzame discussie dan de boel uit de weg gaan.’

Zoektocht

‘Van jongsher was ik actief in het kerkenwerk en lid van christelijke verenigingen. Op mijn 19^e deed ik belijdenis. Precies in de tijd dat ik ook mijn geaardheid ontdekte. Ik merkte dat ik steeds meer over vanzelfsprekendheden ging twijfelen. Ik ben verder gaan kijken en kwam terecht in de Westerkerk bij Nico ter Linden. Ik laafde me aan de menselijke kant van de bijbelverhalen die hij vertelde. Daarna was ik actief bij de EUG in Utrecht en vervolgens dwong ik mezelf om maar eens in mijn PKN – wijkgemeente te gaan kijken. Maar die was te evangelisch naar mijn smaak. De discussie in de Synode van de PKN over het zegenen en inzegenen van homorelaties afgelopen najaar was voor mij de druppel. Veertien jaar is dat gesprek al gaande, maar er is in die tijd blijkbaar niets veranderd.’

De stap naar de Remonstranten

Het was een grote stap naar de Remonstranten, dat wel. Het voelde een beetje als verraad aan mijn grootouders die offers hadden gebracht voor de kerk en een VU-blikje op tafel hadden staan. Maar ik ben heel blij de stap gemaakt te hebben. Ik leer veel in de Geertekerk en de gemeenschap is open en warm, er is ruimte voor veelkleurigheid. Ik heb weinig op met bidden en spiritualiteit, mijn geloof uit zich vooral in engagement. Op school zie ik het als mijn opdracht om me in te zetten voor het ‘samen-leven’ en voor het tegengaan van polarisatie. Inclusiviteit is het enige dogma dat ik over heb. Echt luisteren naar elkaar, dat helpt. Je religie vormt je waarden en daarom wil ik dat leerlingen iets leren over elkaars religie. Leerlingen op mijn school bezoeken de gebedshuizen van de grote religies en krijgen lessen hierover. Jaarlijks gaat een groep leerlingen naar Taizé.

Ik geniet wekelijks van de diensten en de prachtige Geertekerk. Ik mis alleen de psalmen bij de Remonstranten. Die zijn zo prachtig en doen je beseffen dat je onderdeel uitmaakt van een eeuwenoude traditie van geloven.’

Michel Peters