Het gezicht van Janny Harmsen

Doesburg? Ja Doesburg! Een stabiele remonstrantse gemeente van 75 leden en vrienden. Wat aanwas door de campagne. Maar oud, veel tachtigers. Janny Harmsen (1938) is er een van de drijvende krachten. Maar wie neemt het stokje over?

Vrijzinnig nest
‘Ik ben geboren in Harderwijk. Moeder kwam uit een rood nest, maar was als meisje remonstrants geworden, vader was vrijzinnig hervormd. Zij ontmoetten elkaar in het Olgaardthuis in Arnhem, een vrijzinnig conferentie-oord, zoals de Hoorneboeg. Mijn moeder was daar hoofd huishouding en mijn vader kwam er als gast. Met hen kwam ik bij de NPB in Harderwijk terecht. Later deed ik belijdeniscatechisatie bij ds Laman Trip die verantwoordelijk was voor remonstranten in de verstrooiing. Op mijn 21^e was die belijdenis een feit. Na de ULO volgde ik de Kweekschool in Amersfoort. Ik werkte twee jaar als onderwijzeres in Nunspeet en daarna vijf jaar op de openluchtschool in Arnhem. Maar ik had moeite in het onderwijs, was te afstandelijk, kon moeilijk contact maken met de kinderen. Daarom heb ik mijn baan opgezegd en ben ik in een kindertehuis in Ellecom op de administratie gaan werken. Toch tussen de kinderen, maar met iets meer afstand. Na mijn huwelijk woonden we in Dieren en werkte ik 25 jaar op de administratie van de Tuinbouwschool in Velp. Op mijn zestigste ging ik met pensioen, dat is nu al weer 21 jaar geleden. Mijn man volgde een jaar later. Toen we allebei thuis kwamen te zitten was dat niet goed voor onze relatie. Hij verhuisde naar Velp en ik bleef hier in Rheden wonen. Het contact is sindsdien eigenlijk beter geworden. Ik ben zijn mantelzorger en hij de mijne en we gaan samen naar schouwburg en museum. Bewust – het was de tijd van de Club van Rome – hebben we geen kinderen gekregen.
Van jongs af aan heb ik toneel gespeeld en uiteindelijk bij een vereniging in Dieren ook geregisseerd. Via die toneelvereniging kwam ik in de Adviescommissie Kunst en Cultuur hier in de gemeente, daarvan ben ik een aantal jaren secretaresse geweest. Sinds 5 jaar ben ik bestuurlijk betrokken bij het Rhedens maal, één keer per week koken we eten voor alleenstaande ouderen in het dorpshuis.’

De vinger en de hele hand
‘Vijfentwintig jaar lang had ik in Ellecom en Dieren eigenlijk alleen postcontact met de gemeente Doesburg. Het was maar een dun lijntje met de kerk. Zeventien jaar geleden kwam Greetje de Klerck eens op bezoek. Zij overreedde me om de notulen van de ledenvergadering te maken. En hoe gaat dat? Na een tijdje was ik in de gemeente secretaris en penningmeester. Dat is een halve dagtaak zo’n beetje. Ik probeer het nu wel af te bouwen, ik ben alleen nog penningmeester.
Ik voel eigenlijk veel feeling met het humanisme. Voor mij is de scheiding niet zo groot tussen een leven mét en zonder geloof. De grens is voor mij niet zo scherp. Ik ben een nuchter en praktisch mens, zonder extremen. Dus niet heel dogmatisch en ook niet alle geloof afzwerend. God is voor mij liefde, die ik ervaar van en naar andere mensen. Bidden doe ik eigenlijk nauwelijks, ik probeer door mijn doen en laten mijn geloof uit te drukken.

Onze predikant Marga Vos neemt op 26 mei afscheid. Het is maar de vraag hoe lang  we dan een predikant kunnen houden. Daarom hebben we een liturgiecommissie in het leven geroepen, waar ik tot voor kort ook deel van uitmaakte. Het is leuk om out-of- the-box te denken over de liturgie, maar zelf preken is moeilijk. We proberen veel kunst en poëzie in de dienst te brengen – Marga was en is bevlogen van de dichter Tranströmer – , we willen onze oude leden echter in de steek laten.  Maar goed, we doen ons best, je kunt nooit alle mensen hun lievelingsmaal voorzetten.’

Michel Peters