Wat eerst een bundel onhandige bewegingen leek, stuntelig en ongecoördineerd, verandert in een dag in een rennend en galopperend hengstveulen. Springen, keren, draaien, omhoog…. ons pasgeboren veulen ontdekt zijn mogelijkheden en zoekt zijn limieten. Schitterend om naar te kijken. Een natuurlijke trots in zijn hals en met een onnavolgbare lichtheid raast hij langs de oudere dieren, die met een minieme oog- en oorbeweging de kleine gadeslaan. Dan weer valt hij moe neer, uitgeput, om na een poosje zijn kunsten te hervatten.

Ik kijk naar totale vrijheid, een intrinsieke motivatie tot bewegen, plezier en spel. Normaal worden in de jaren van opgroeien al deze bewegingen ingekaderd, door de kudde als het gaat om gewenst of ongewenst gedrag en later door de mens, die zijn passen gaat afmeten, zijn gangen scheiden. De training is begonnen. Veel paarden hebben geen keuzemogelijkheid. Hun hele leven wordt bepaald door wat zijn mens wil. Wat ze eten, drinken, hoe en met wie ze weiden of stil in een box staan. Wanneer ze ‘uit’ mogen en waarheen. Hoe er gelopen wordt en hoelang.

Een paard is een vluchtdier, het analyseert de situatie niet, bij gevaar en dreiging gaat het rennen. Paarden die gaandeweg leren vertrouwd te zijn met allerlei onverwachte, lawaaiige of opzichtige verschijnselen, die zeg maar ‘bomproof’ zijn geworden, zijn veilig en betrouwbaar voor hun berijders. Dat is wat de meeste ruiters willen. De parkeerrem staat erop.

Wij hebben het voorrecht te ervaren hoe een paard wél kan kiezen als je hem daartoe de ruimte geeft en daarmee zijn ‘badass’ ofwel speelse kant kan (uit)leven en mag laten zien. Bijzonder hoe heerlijk het paard het vindt zijn intrinsieke motivatie te herontdekken en deze nieuwe uitdaging met zijn mens aan te gaan. Alle remmen los….

Ytje Poppinga
Remonstrants predikant, nu woonachtig in Frankrijk

Info: https://www.intrinzen.horse/ https://youtu.be/lb__ZS0H5i4

https://www.facebook.com/100004883823666/posts/1192444770928306?sfns=mo