Hollen en stilstaan #Dag van een dominee

Wat doet een dominee de hele dag? Florus Kruijne, predikant in de Geertekerk in Utrecht, gaat in juni met emeritaat, maar laat ons op de valreep nog even meekijken in zijn actieve predikantenleven.  

‘Mens sana in corpere sano’ (een gezonde geest in een gezond lichaam), zei mijn moeder altijd, dus bijtijds opstaan, joggingschoenen aan en het bekende parcours langs de Kromme Rijn rennen. Tot mijn vreugde vliegt er vandaag een ijsvogel voorbij. Mijn dag is goed. In een stukje bos oefen ik met een houten stok mijn Iaido-series (de kunst van het hanteren van het Japanse zwaard). Normaal doen we dat in clubverband, maar in coronatijd individueel.

Na het ontbijt met een heerlijk kopje koffie spring ik weer op de fiets voor een afgesproken wandeling met een gemeentelid. Zij zit met man en kinderen veel thuis te werken. Deze wandeling is een welkome ontsnapping aan de toch wel veeleisende thuissituatie. Het wordt een geanimeerd gesprek. Qua leeftijd zou ze mijn dochter kunnen zijn, maar het voelde haast kameraadschappelijk. Na ruim een uur zijn we weer terug op de plek waar we begonnen. We nemen afscheid en ik fiets verder naar een hoogbejaard echtpaar in de stad, ook gemeenteleden. Hun woonsituatie en gezondheid is fragiel. Ze kunnen hun zorgen kwijt en zijn gelukkig erg gemakkelijk geworden. Ik weet hem te verleiden om nog een stukje Bach op de piano te spelen. Op mijn smartphone neem ik het op. Misschien was dit wel de laatste keer. Zijn vrouw en ik genieten van zijn spel. Alle zorgen worden even vergeten en het is vrede. Omdat we alle drie zijn ingeënt, wagen we weer een handdruk bij het afscheid. Ontroerend! Als ik wegfiets denk ik: ‘het is toch een groot goed dat wij als predikanten fysiek huisbezoek kunnen doen’.

Voorbereidingsritueel
Thuisgekomen begin ik aan de voorbereiding van de Paasdienst in de Geertekerk. Ik ben nog helemaal niet in de stemming, maar het ‘moet’ een week voor Pasen opgenomen worden. Het zal over het Gloria gaan. En het wordt deze keer een zekere worsteling, iets waar ik al een hele tijd geen last van heb gehad. Tot mijn voorbereiding hoort het aandachtig lezen van de grondtaal, het nakijken van de Griekse woorden en het snuffelen in commentaren, preken- en dichtbundels (‘wat anderen ervan zeggen’). Het wordt een hele stapel. Het is weer teleurstellend hoe weinig je er aan hebt. Elke keer denk ik ‘al die boeken kunnen zo de container in’. Het is dus meer een voorbereidingsritueel dan een inspirerende hulp.

‘Het boek van de vreugde’, relaas van een ontmoeting tussen de Dalai Lama en Aartsbisschop Desmond Tutu is nog het meest inspirerend. De foto’s alleen al zeggen genoeg. Die twee houden van elkaar en zijn helemaal zichzelf. Ik word er blij van en krijg een stukje gloria mee. Samen gebruiken we het avondeten, Tina [Geels] en ik. Ik heb gekookt. We wisselen wat uit maar laten elkaar ook een beetje met rust met al die dienstvoorbereidingen. Even een ‘powernap’ en weer verder met Pasen. In de avond beantwoord ik nog wat mails. En ga dan drie kwartier mijn favoriete loopmeditatie doen op de Zen-manier. Alles even laten, ruimte scheppen, terugkomen bij het hart. Er vallen altijd nog wat zinnen in voor de preek of een gebed.

Nog een halfuurtje Comedy Central kijken en dan in een goede stemming naar bed. Wat een prachtig beroep heb ik toch!