De lach is er altijd #dag van een dominee

De lach is er altijd #dag van een dominee

Wat doet een predikant de hele dag? Alke Liebich, predikant van de Johanneskerk in Amersfoort, verblijft een aantal maanden in Noord-Griekenland. Zij werkt daar als vrijwilliger bij een organisatie die vluchtelingen ondersteunt. De toestroom wordt steeds groter. Een beeldverhaal van haar werk.

‘Ik wilde graag nog eens met mensen op een andere plek in de wereld samenleven. Niet emigreren, maar wel nieuwsgierig zijn. Niet om de wereld te verbeteren, wel om goede ervaringen mogelijk te maken en te delen. Zo ging ik naar Noord-Griekenland geïnspireerd door woorden van Bisschop Younan (Evangelisch Lutherse Kerk in Jordanië en het Heilige Land). Hij zegt: ‘Begeleider zijn lijkt op de weg van Emmaüs. We lopen samen als gelijken, we zijn mensen die evenzeer uitzien naar verlossing. We lopen samen met gebogen hoofd, op zoek naar waarheid en naar de troost van Gods kerk’.

Iedere vrijwilliger begint ’s morgens voor zichzelf in eigen tempo. De groene shirts aan en dan zijn we een internationaal team: Italië, Duitsland, Nederland. In september begon ik met twee Engelse meiden (inmiddels weer thuis) als vrijwilliger bij het Quick Response Team (QRT) in Thessaloniki. Het team vertrekt meestal rond 9.30 uit het appartement in de stad. Een avontuurlijke rit door het Griekse verkeer volgt. Gelukkig is onze vaste chauffeur een Italiaan, die is hier wel aan gewend.

Rond 10 uur zijn we bij casa base naast het vluchtelingenkamp; het huis is opgericht door het QRT, een Italiaanse organisatie. We gaan aan de slag in het magazijn. Casa base is ook uitvalsbasis voor vele ngo’s. Elke dag komt een groep artsen en verpleegkundigen van Medical Volunteers International die eerst bij ons informatie krijgt en materiaal ophaalt en dan het kamp bezoekt. Rondom Thessaloniki zijn vier kampen, voor hen en voor dakloze vluchtelingen in de stad wordt door verschillende ngo’s gezorgd. Denk aan gedoneerde tenten en slaapzakken, winterkleding en dergelijke.

Ik weet nu ongeveer wat er met een broek gebeurt die in Nederland in een kledingcontainer belandt voordat iemand ‘m aantrekt. Wij hebben hier megagrote zakken met voorgesorteerde kleiding, die wij dan nog op maat en bruikbaarheid sorteren en in dozen doen. In de morgen zijn we vaak bezig met het sorteren en opruimen van al deze spullen. Of met het schoonmaken: matten schoonspuiten, hal vegen, toiletten poetsen, vuil wegwerken.

Overigens zijn er elke dag tenten en slaapzakken nodig voor mensen die nieuw aankomen. Die komen nu in grote groepen, sinds Griekenland bezig is de grens met Turkije te versterken. Begrijpelijk dat iedereen – voornamelijk uit Syrië – zo snel mogelijk Griekenland in wil zolang het kan. Vluchtelingen uit Moria van na de brand zijn er (nog) niet, zij worden zoveel mogelijk tegengehouden. Waarschijnlijk een kwestie van tijd.

Na de lunch bij onze vrienden van het tankstation – een heel enthousiast keukenteam met goed eten en regelmatig koffie of een ijsje van de zaak – start het programma. Ik geef Engelse les, op verschillende niveaus, aan Afghaanse en Koerdische vrouwen en meiden. Dat is best spannend en lastig; de voorkennis bij de meesten is van horen-zeggen. Ik begrijp in ieder geval hoe lastig het is een totaal vreemde taal te leren. Wekelijks delen we luiers uit aan de gezinnen met kleine kinderen. Leuk om te doen, altijd een schare kinderen om ons heen. De chaos ligt op de loer – we moeten wel het overzicht houden wat niet meevalt –  maar de lach is er altijd.

Rond zes uur zijn de lessen afgelopen en ruimen we alles op. De meiden gaan naar huis naar het kamp. We proppen onszelf in de auto en rijden naar huis, nog even een prakje koken en dan zijn we goed moe.

Zie ook

Hoe lang nog?
23 december 2020

Hoe lang nog?

Ava (1993) is geboren op een boerderij in Urmia, een Koerdische stad in Iran. Sinds 2018 woont ze in Nederland. Ze is hier ‘illegaal’… Lees verder

Column Meiresonne: Ik heb je bij je naam geroepen
31 maart 2020

Column Meiresonne: Ik heb je bij je naam geroepen

Kerkorganist, dat was mijn voorland. Want mijn vader en mijn opa waren dat ook. Maar met één ding was in die voorbestemming geen rekening gehouden. Het ontbrak mij ten enenmale aan muzikaal talent… Lees verder