Hoe lang nog?

Ava (1993) is geboren op een boerderij in Urmia, een Koerdische stad in Iran. Sinds 2018 woont ze in Nederland. Ze is hier ‘illegaal’.

Op de vlucht

‘Ik was altijd erg bezig met het leven van de Koerden. Overal worden Koerdische gemeenschappen achtergesteld, ook in Iran. Daarom ging ik, toen ik veertien was, naar protesten van Koerdische vrouwen. Zij hadden en hebben het dubbel zo zwaar, omdat ze én als Koerd én als vrouw worden gediscrimineerd. Tijdens een van die protesten moest ik vluchten voor de politie. Het werd voor mij te gevaarlijk in Iran en daarom heeft mijn vader mij naar de grens met Irak gebracht. Zonder papieren ben ik in mijn eentje de grens over gegaan naar Iraks Koerdistan.’

Werk

‘Ik ben naar asielcentrum Makhmour gereisd. Daar wonen veel Koerden. De eerste maanden had ik heimwee en huilde ik veel. Het was een groot geluk dat ik contact kreeg met vrouwen van de tv-staf. Bij hen kon ik een opleiding volgen. Zo werd ik journaliste. Door mijn werk leerde ik, op reportage in Syrië, Massoud kennen. Ik bleef contact houden met hem. Wij konden over alles heel goed praten met elkaar. Dat vond ik bijzonder. In 2016 zijn we getrouwd.’

Op de vlucht (2)

‘De oorlog in Syrië maakte dat Massoud besloot om naar Europa te vluchten. Hij overleefde de vlucht en kwam in Nederland terecht. Ik bleef werken voor de televisie in Irak. Toen Massoud mij liet weten dat ik ook kon komen, omdat hij een vluchtelingenstatus had, heb ik mijn baan opgezegd. Met een grote groep mensen zijn we vanuit Turkije gaan lopen. De tocht duurde al twee maanden toen we in Roemenië terecht kwamen. Daar werden we opgepakt door de politie. Ze lieten ons uitstappen op een erf, verdeelden de vrouwen onder elkaar en verkrachtten ons. Vervolgens brachten ze ons naar het asielzoekerscentrum waar ik zo snel mogelijk uit ben weggevlucht.’

Geen thuis

‘Ik ben mijn halve leven al zonder thuis en het gaat maar door. Ik dacht in Nederland te kunnen blijven, maar door die vreselijke dagen in Roemenië zou ik daarheen terug moeten volgens de regels. Dat ga ik niet doen. Dat kan ik gewoon niet. Daarom zwerf ik nu illegaal van adres naar adres met mijn pasgeboren baby en zonder Massoud. Natuurlijk geven mijn man en kind mij kracht, maar het is in deze situatie echt moeilijk om hoop op een thuis niet op te geven. Hoe lang nog, denk ik vaak. Is een half leven niet genoeg?’

Ineke Ludikhuize