Kerst door de jaren heen. Lezers van AdRem vertellen.

Kerst door de jaren heen. Lezers van AdRem vertellen.

Grootoudergeluk aan de andere kant van de wereld

Al jaren hadden wij met onze twee geëmigreerde kinderen een afspraak dat kerst 2019 met elkaar in Nieuw – Zeeland zou worden gevierd. Dat betekende geen kou of mist, geen traditionele kerkgang, wel zon en zomervakantie, een kerstboom met cadeautjes, kinderen en kleinkinderen bij elkaar samen met hun vriendjes.

Direct na sinterklaas vlogen wij voor de vijftiende keer over de evenaar om verder te gaan bij de kinderen waar we een jaar geleden waren gebleven. Al 50 jaar sinds 1970 maakt NZ onderdeel uit van ons leven. De groten zijn weer wat wijzer en grijzer geworden en de tieners soms onherkenbaar in hun doen en laten.

Zo waren er die kerstmiddag uit drie continenten, Argentinië, Nederland en Nieuw – Zeeland, de familieleden bij elkaar. Jacinda Ardern, de prime minister had in haar kersttoespraak haar onderdanen aanbevolen om nu verder vandaag, Christmas Day, de telefoon weg te leggen en elkaar thuis aandacht te schenken en van deze familiedag met elkaar te genieten.

‘Mam, we komen met kerst allemaal bij jullie in het logeerhuis aan het schelpenstrandje en je hoeft niets te doen, want we brengen allemaal wat mee’. De teenagers zaten in een kring op de grond en vermaakten zich met hun bordspelletjes. Uren zaten zij daar in harmonie bij elkaar. Het potluckdinner verdween in de hongerige magen van de zeven tieners en hun (groot)ouders. Er was voor elk wat wils: zalm, broodjes, groene asperges, salades enz.

Daarna kwam het moment om de pakjes, die onder de boom lagen, uit te delen. De toetjes vormden de kers op de taart. De mannen zijn aan een siësta toe; de tuinstoelen in de schaduw komen goed van pas. Anderen draaien keukendienst om de vuile vaat weg te werken.

De kerkgang van vijftien jaar geleden, kerstsamenzang en kerstavond in het donker wandelend met de zaklantaarn, zijn voorbij. De generaties groeien op. Nu mogen wij meedoen met onze kinderen; zij doen het op hun manier en betrekken ons daar van harte bij.

Margreet Arendsen Raedt-Enschedé, Winterswijk

 

Buiten is het zo koud

Het is 1974. Mijn vader was een ouderwetse schoolmeester, maar een erg leuke opa. Met mijn neefjes en nichtje (9, 8 en 6 jaar toen) waren we in de kerstvakantie in een vakantiebungalow in
Zuid – Limburg. Ik was een jonge kleuterjuf, samen hadden mijn vader en ik met de kinderen een kerststal geknutseld en geplakt. Met een stalletje van een schoenendoos. Mijn vader zorgde er voor dat alles netjes stond op een klein tafeltje in het bungalowtje. De kinderen werden naar bed gebracht en mijn vader, moeder en ik zaten rustig een kop koffie te drinken. Tot mijn vader wat geschrokken op staat en naar het stalletje loopt. Alle figuren staan niet meer netjes op z’n plek, alles bij elkaar gepropt onder het schoenendoos-staldak! Zo hoort het niet, vindt mijn vader. De volgende ochtend vragen we de kinderen hoe dat kwam. Het jochie van acht antwoordt: ‘maar opa, al die schapen, die herders, die koningen mogen toch wel binnen slapen? ‘s Nachts buiten is het zo koud!’

Hansje Krelekamp-Tibben, Nijmegen

 

Kerstverbondenheid

De geur van kerst emotioneert me.

Niet alleen buiten, met de geur van openhaarden.
In de koude lucht, maar vooral ook binnen.
Je ruikt de takken van de kerstboom, de dennenappels
in de haard.

Ik weet niet of het door mijn leeftijd komt, of dat ik
altijd sentimenteel ben geweest, maar ik raak nog
steeds ontroerd door het kerstgebeuren

Als ik dan de avond naar de kerstviering liep en bij
heldere hemel de sterren zag staan, dan gaf dat mij
een gevoel van verbondenheid, met mijn moeder,
die ik nooit gekend heb.

J.Lotgerink Bruinenberg, Enschede

 

Een Advent om niet te vergeten

Advent – dit jaar heel bijzonder. Het is deze week namelijk precies drie jaar geleden dat mij mijn grote infarct trof. Heel vreemd: er was op dat moment niets – geen kleur, zelfs geen zwart – geen geluid, geen angst – niets – en een fractie van een seconde later kwam er een kiertje licht, nog geen centimeter breed, en dat werd heel langzaam iets breder – ik stond op, ging de wc uit, maar wist niet, waar heen te gaan. Ik liet me als het ware als een blinde leiden naar mijn vrouw. Het eerste dat ik die avond poogde te typen in het Nederlands was ook voor mijzelf niet te begrijpen, Esperanto was foutloos. Langzamerhand werd mijn zicht beter, en breder. Het deed me vagelijk denken aan die heel beklemmende film ‘Die Wand’ die we niet al te lang gelden gezien hebben op tv.

Kort daarna begon de eindeloze dag-en-nacht-kerkdienst in de Bethelkerk in Den Haag, waar een gezin met kinderen, van wie sommigen in Nederland geboren en getogen, hiermee beschermd werd tegen uitzetting naar verweggistan, waar zij totaal geen band meer mee hebben. Aan deze bijna oneindige dienst deden zelfs Mennonieten mee uit de Verenigde Staten; zelf heb ik, met een collega-theoloog uit onze gemeente ook vijfmaal mogen voorgaan, eenmaal zelfs met Avondmaalviering. Toen ik kort daarna aan mijn hart geopereerd moest worden in verband met het plaatsen van een pacemaker, werd de blokkade van dat gezin opgeheven. Als dat geen Advent-vieren is, wat dan wel?

Gerrit Berveling, Den Haag

Het op één na mooiste feest

Of kerst het mooiste feest is van het jaar? Nou nee, op één na. Eerst maar eens alle glitter er af halen: kunstlicht, kerstbomen, kerstmannen, kerstengelen en alles wat van de werkelijke zaak afleidt, pfffff.

Nu wat kerstmis inhoudt: ‘het Woord is vlees geworden en het heeft onder ons gewoond.’ We komen uit bij een stal, Jozef, Maria en het Kind. De hoop van Israël en de volken ligt hier. Laten we meegaan met dit Kind door zijn leven. Jezus is zijn gezalfde Naam en Zijn komst in de wereld vieren wij met kerst.

Op één na het mooiste feest, ja want na de ‘Goede Vrijdag’ is er de opstanding: Pasen, hét mooiste feest van het jaar. Hij leeft, gaf Zijn Geest en is daardoor altijd in ons midden. Ook nu! Geloof het maar, want het is waar.

Gezegende kerstdagen, op weg naar Pasen!

Hans Zellenrath, Capelle aan den IJssel

Zie ook

Het hart wordt niet dement
21 september 2023

Het hart wordt niet dement

Thomas Borggrefe is geestelijk verzorger in verpleeghuizen en theatermaker. Hij vertelt Michel Peters wat zijn drive is op de planken en waarom die balans tussen werk en theater zo belangrijk,.. Lees verder

Favoriete paasmuziek
21 april 2022

Favoriete paasmuziek

Het Halleluja! Mijn vader zette het na de nachtmis altijd op en goed hard ook, terwijl mijn moeder bouillon en worstenbroodjes opwarmde: zie daar de tradities van een verlopen katholiek gezin. Later hebben we wel geprobeerd het vierstemmig te zingen: dikke pret, maar muzikaal niet om aan te horen. Maar toch: mijn eerste associatie met Pasen is het Halleluja van Händel… Lees verder