Leeshonger

Redactielid Geertrui Meinema werkt als leerkracht in het basisonderwijs. Zij schrijft in AdRem geregeld over haar ervaringen en over bijzondere gebeurtenissen op school en in de klas.

Dit wordt een wat technisch stukje. Weet wel dat wat u nu doet: dat is mijn doel. U leest! Het is één van de dingen die me elk jaar weer tranen in de ogen kan bezorgen: het moment dat kinderen zelf een boek pakken en gaan lezen. Elk jaar opnieuw is er in groep 3 een moment dat een flink deel van de groep spontaan aan het lezen gaat en opeens begrijpt wat ze aan het decoderen zijn. Tot die tijd is het echt letters aan elkaar rijgen en is er maar weinig werkgeheugen over om te begrijpen wat er staat. Als dat gebeurt, ontstaat er leeshonger. Maar de weg daarheen gaat niet altijd over rozen. Sommige kinderen moeten daar heel hard voor werken.

Mama, wat staat daar?

Begin april – het is nog geen half negen, we zijn nog niet begonnen. Mijn collega van groep 4 wenkt mij. Ik gluur om het hoekje van zijn lokaal. Er zit een kind te lezen, half mompelend in een zelf gekozen boek. Mijn collega maakt snel even een foto voor zijn moeder. Hij praat me bij: moeder vertelde laatst al dat hij alle opschriften spelt en niet meer vraagt: ‘mama, wat staat daar?’

Het is een jongen waar we samen veel aandacht, tijd, energie en zorg in gestoken hebben. Eerst kwam hij van een andere school doublerend naar groep 3. Moeilijk moment om over te stappen. Waarom was het leren lezen in het afgelopen jaar niet gelukt? Daar kun je bijna niet genoeg over weten. We begonnen opnieuw met aandacht voor de kleinste dingen die goed of nog niet zo goed gingen.

Niet passende bureaucratie

Maar het werd erger: het lezen kwam ook met extra ondersteuning nog niet op gang. Er was geen andere oplossing: toch maar door naar groep 4. Ik zal u niet vermoeien met alle stappen die dan gezet moeten worden, waar je extra hulp, kennis en kunde vandaan haalt. Bij passend onderwijs niet passende bureaucratie is de korte variant, maar nu? Nu is dat allemaal de moeite waard geweest; nu is het feest, want een kind dat zelf een boek pakt en voor school uit al zit te lezen: dat kind heeft de alfabetische code ontcijferd, dat kind heeft de sleutel in handen naar alle verhalen van de wereld (ook al zijn er nog vele hobbels te gaan); dat kind krijgt hopelijk alsnog zelfs leeshonger.

Moppenboek

Vlak voor de pauze stuurt mijn collega hem nog even naar me toe. ‘Juf, ik ben een moppenboek aan het lezen, helemaal zelf!’ ‘Wow, wat gaaf! Is het leuk? En, wil je dan ook wat moppen aan groep 3 voorlezen?’ ‘Mag dat?’ ‘Ja, dat lijkt mij nou een feestje!’

En daar gaat hij hoor: Zegt het ene konijn tegen het andere: ‘Het ruikt hier naar worteltjes. Heb jij soms een windje gelaten?’ Dan sta ik met tranen in mijn ogen!

Geertrui Meinema – Linders