De Geest waait van buiten naar binnen en van binnen naar buiten

Bij het opruimen van mijn boeken kwam ik een artikel tegen van Mans Miskotte uit 1997. Hij constateert dat de kerken randgroepen geworden zijn, die opvallen door hun onbewogenheid, onbereikbaarheid en gebrek aan openheid. Voor veel mensen is de kerk te beperkend, te beschadigend of te betekenisloos geworden. Aan die constatering is in 2020 nog niet veel veranderd. Dat zou ons tot grote bescheidenheid moeten stemmen. En tot daadkracht: wij willen er toch juist nu, in tijden van ontregeling en angst voor de toekomst, toe doen? Terugkijkend op mijn periode als lid van de CoZa vond ik de discussies om tot een nieuw beleidsplan te komen boeiend en lastig. Dat er iets moet veranderen, daar zijn we het over eens. Het vorige beleid werkte aan naamsbekendheid en imagoverbetering. Maar als inhoud en vorm van wat wij bieden ongewijzigd blijven, helpt dat niet. We zullen eraan moeten wennen niet alleen onze boodschap-voor-de-wereld uit te dragen, maar ook te luisteren naar de zinvragen en behoefte aan betekenisgeving van mensen die geen idee hebben van wat een kerk is. Mensen die ideeën hebben over wat zij van ultiem belang vinden en verlangen om dat te delen.

Droom
In mijn droom over de toekomst van de Remonstranten zijn we naar buiten gericht. De kerk is een vrijwilligerskerk geworden. Er zijn diverse vormen van samenkomst ontstaan, open voor de diversiteit van geloofsbeleving, gedurfd, creatief en interactief. De predikant is een verhalenverbinder, die niet het voortouw neemt, maar de vrijwilligers begeleidt. Predikanten werken nauw samen en ‘doen hun kunstje’ in verschillende gemeenten. De emeriti helpen de jonge garde. Gemeenten kijken om zich heen. Met wie kunnen ze samenwerken? En kan dat, nu we gewend zijn de computer te gebruiken, over de grenzen van de eigen regio heen? Zou je een vriendschapsband met een andere gemeente kunnen aangaan om elkaar wederzijds te inspireren en te ontlasten? De predikanten zijn (deels) vrijgesteld om buiten de gemeente met zinzoekers te werken om daar nieuwe groepen te vormen, die de bestaande gemeenten nieuw leven in kunnen blazen.

Twee bewegingen
Ik realiseer me dat mijn droom om twee, elkaar aanvullende, bewegingen vraagt. De beweging van binnen naar buiten – wat wij te bieden hebben zo eigentijds en aansprekend presenteren dat zinzoekers van buiten erop af komen. En de beweging van buiten naar binnen – met zinzoekers van buiten nieuwe groepen vormen die een nieuwe wind onder de bestaande groepen kunnen laten waaien.  De Geest waait immers ook buiten de deuren van de soms te angstvallig dichtgehouden kerkdeuren van ons Remonstranten. Zet open de deuren. Laat waaien die Geest. Van binnen naar buiten en van buiten naar binnen.

Sigrid Coenradie