Het gezicht van Lennard Lamers

Het zorghart van Lennard Lamers (1965) opende zich weer in de coronacrisis en hij meldde zich aan op de corona-cohortafdeling bij een organisatie voor ouderzorg in Amsterdam. ‘Geen held hoor. Je hebt een vak geleerd en nu het crisis is moet je dat gewoon zo goed mogelijk uitvoeren’. Hij is lid van de Geertekerk in Utrecht.

Zorg
‘Ik kom uit Utrecht en ben in Bilthoven opgegroeid in een harmonieus gezin. Na de middelbare school volgde ik de HBOV – opleiding in Leusden en specialiseerde me later in de hartbewaking. Zeven jaar werkte ik op die afdeling in het Antoniusziekenhuis in Nieuwegein. Vervolgens kwam ik buiten het ziekenhuis terecht:  als manager bij de drugshulpverlening in Amsterdam en Utrecht en bij de Medische Opvang Asielzoekers (MOA) in Leersum. Naast mijn werk behaalde ik nog een master Gezondheidswetenschappen in Maastricht en een master Rechten in Utrecht. Protestants arbeidsethos hè! Vanaf 2011 ben ik aan het werk als zelfstandige. Sindsdien ben ik auditor kwaliteitssystemen in de zorg en docent verpleegkunde en gezondheidsrecht bij de LOI.’

Eén ware kerk
‘Op kamers in Utrecht verkeerde ik bij de studentenkerk EUG. Al onderzoekend welke kerk bij mij zou passen kwam ik bij de Remonstranten uit. Ik deed een oriëntatiecursus bij Tina Geels en ben toen lid geworden – gewoon alles of niks hoor. Maar ik heb wel een soort-haat liefde verhouding met de Remonstranten. De openheid naar niet-christenen en de verdraagzame houding vind ik heerlijk, maar ik zit wat betreft geloofsbeleving meer aan de traditionele kant van het spectrum, zo’n beetje in het spoor van Eginhard Meijering. De reclamecampagne vond ik niet passen bij een geloofsgemeenschap. En yoga, mindfulness en dans vind ik niet passen in een kerkdienst. Maar goed, ik ben ouder, kan alles meer relativeren en wil niet meer in wij/zij denken. We hebben toch maar één ware kerk, we hebben toch maar één God!’

Coronazorg
‘Bij het begin van de crisis ben ik dus betrokken geweest bij het mee helpen inrichten van een regionale cohortafdeling voor coronapatiënten. Dertig geneeskundestudenten heb ik daar bovendien een spoedcursus gegeven in het werken met beschermingsmiddelen, heel leuk. In het begin kregen we veel verwijzingen vanuit het ziekenhuis, begin mei kwamen besmette mensen juist vooral vanuit verpleeghuizen. Vaak hadden ze ook dementie, wat weer heel andere zorg nodig maakte. Dat zo veel mensen overlijden kan ik goed aan. Het is verdrietig, maar ik kan er niets aan doen, alleen er zijn voor die mensen. Ik geloof bovendien dat een mens niet zonder doel sterft, een hogere macht roept je dan tot zich. De tekst ‘Ik heb je bij je naam geroepen, jij bent van mij (Jes.43)’ zegt me heel veel. Het meest schrijnende tijdens de coronacrisis is de  eenzaamheid van mensen tijdens hun stervensproces vanwege de isolatiemaatregelen.

Emoties
‘Met die emoties kan ik vrij goed omgaan. Binnen de organisatie is er veel ruimte om met collega’s de gevoelens te delen en de geestelijke verzorging is 24 uur per dag bereikbaar, ook voor personeel. De app Dagelijks Woord stuurt me ’s ochtends een bijbeltekst, dat is voor mij een goed begin van de dag. Na een avonddienst laaf ik me aan de positiviteit van opwekkingliederen, bijvoorbeeld die van Kinga Ban die zelf overleden is aan borstkanker. En studenten zijn heerlijk om mee te werken natuurlijk. Zij zorgen voor een lichte touch, relativeren en kijken onbevangen naar de wereld. Mijn vak is niet alleen moeilijk hoor! Het is ook prachtig zingevend werk, ook het palliatieve traject. Het levert veel waardering op.’

Michel Peters