Het gezicht van Albertine van Dunné

Om haar nek draagt ze met trots het Hugenotenkruisje dat ze van haar oma Van Dunné heeft gekregen toen ze belijdenis deed. Een emotioneel moment. Oma had het op haar beurt weer van haar ouders gekregen. Over het doorgeven van het geloof gesproken: vier
generaties Van Dunné en vier generaties De Bijll Nachenius gaan Albertine van Dunné (1997) voor bij de Remonstranten in Rotterdam. Deels zitten ze nog steeds in de kerk.

Leven
‘Ik ben geboren in Dordrecht, na drie maanden verhuisden we echter al naar Schiedam, waar ik mijn hele jeugd heb doorgebracht. Ik ging naar een katholieke basisschool van vrijzinnige snit en deed daarna gymnasium β in Schiedam. Sinds mijn achtste wilde ik al
diergeneeskunde studeren, maar werd uitgeloot in Utrecht. Die opleiding ben ik toen in Gent gaan volgen, maar het bleek toch niet wat ik wilde en persoonlijk ging het daar niet goed met me. Ik ben toen gestopt met de opleiding en heb een tussenjaar ingelast. Deelname aan
een groepsreis naar Canada was voor mij de omslag, ik kreeg weer zelfvertrouwen en zat daarna weer lekker in mijn vel. Om weer in het ritme van een studie te komen en een basiskennis op te bouwen, ben ik daarna begonnen aan de opleiding HBO-Bouwkunde in Rotterdam. Ik hoop volgend jaar te kunnen starten aan de TU Delft. Ook ben ik dit jaar bij de roeivereniging Skadi gegaan, waar ik het ontzettend naar mijn zin heb.’

‘Tot mijn twaalfde volgde ik de zondagsschool in de kerk, en daarna vanaf de vierde klas catechisatie bij ds. Holtzapffel. Daar leerde ik veel over bijbelverhalen en hoe de dingen in de wereld daarop betrokken zijn. Mijn moeder is dominee, mijn vader is niet gelovig. Dit heeft me beide kanten laten zien. Mijn vader stond niet tussen mij en het geloof, mijn moeder liet mij de vrije keus om voor het geloof te gaan of niet. In 2017 ben ik lid geworden van de Remonstranten en toen ook gedoopt. En iets later – nog zo’n traditie – toen ook lid geworden van het college van collectanten. Op 3 maart vorig jaar, tijdens de landelijke dienst in Rotterdam bij 400 jaar Remonstranten, heeft mijn opa aan een aantal jongens nog de ‘reuzenzwaai’ geleerd.’

Geloof

‘Ik vind het lastig om over mijn geloof te spreken omdat mijn ontdekkingstocht nog in volle gang is. Wel weet ik dat het geloof me een hoop leert en rust geeft. Het geloof motiveert mij om goed te handelen, leert mij empathie, leert mij het goede in mensen te zien. Ook geeft het mij rust dat je niet helemaal alleen bent, wanneer het tegenzit of je jouw einde tegemoet komt. Daarnaast verbindt het mensen, creëert het een gemeenschap. Belangrijk voor mij is in ieder geval de algemene boodschap van liefde voor de naaste. Als klein kind al greep het verhaal van de Barmhartige Samaritaan me enorm. Mijn moeder vertelt soms over haar werk in de gevangenis. Ik leer van haar dat ook mensen die  slechte dingen hebben gedaan een gesprek en een menselijke behandeling verdienen.’

Remonstranten
‘Ik kom al heel lang in de kerk, daar voel ik me dus helemaal thuis. Ik denk dat dat stap één is voor mij. Daarnaast is er bij deze kerk geen veroordeling, geen maar, geen ‘nou ja, zolang we het maar niet zien’, het is gewoon echt oké. Ik zou niet onderdeel willen zijn van een kerk die er niet zo in staat. Ik wil niet dat ik dan gerust in de kerk zit en degene naast mij niet volledig zichzelf mag zijn, om wat voor reden dan ook. Echte open armen, echte goede kern. Mijn moeder is altijd eerlijk geweest dat niet overal zekerheid over bestaat. En van de predikanten
heb ik geleerd: ‘Iedereen twijfelt wel over het een en ander in het geloof. Geeft niet, bij twijfel ben je ook welkom in onze kerk.’

Michel Peters