Waar heb jij je geloof vandaan?

Vanaf het volgende nummer van AdRem treft u in ons blad regelmatig een discussie aan over geloof en religie aan de hand van een stelling. We doen dat met een vast panel van deelnemers. In dit nummer presenteren de deelneemers aan dat discussiepanel zich. In het kort beschrijven zij waar ze hun geloof vandaan hebben.

Het valt niet mee om deze vraag in maximaal 150 woorden te beantwoorden. Want er is niet één antwoord op deze vraag. Het gemakkelijkste antwoord is dat ik het van huis uit meekreeg. Wij waren een heel remonstrants gezin, mijn vader was een Bekende Remonstrant en ik kreeg bewust een bijbelse naam van mijn ouders. Maar je zou ook kunnen zeggen dat ik geboren werd met een religieuze antenne, terwijl die bij mijn broer ontbreekt. In een periode waarin het niet zo goed met me ging, begon ik te schrijven en richtte ik me schrijvend ook tot God. Er kwamen mensen op mijn pad die me meenamen op hun geloofsweg. De liederen van Huub Oosterhuis zijn heel vormend geweest voor mijn geloof. Jongerengemeente Arminius was dat ook. Het is alsof het geloof mij gevonden heeft, in de loop van jaren. De laatste tijd is daar zenmeditatie bijgekomen. Het zitten in de stilte en het (proberen) loslaten van het denken, brengt me dichter bij de Onnoembare, die Volheid en Leegte is tegelijk.

Ik ben 52 jaar oud, getrouwd met Wouter Jan Spek, moeder van drie kinderen, werkzaam als GZ-psycholoog in de specialistische GGZ en actief lid van de remonstrantse gemeente Den Haag.

Rachel Adriaanse

Geloof is altijd met je eigen levensgeschiedenis verbonden. Om die reden heb ik dan ook verschillende vormen van geloof ervaren.

Ik ben in een katholieke familie opgegroeid. Daar werd mij het geloof overgedragen, vooral in de vorm van rituelen, leer en gebed. Dat was vaak vreemd voor mij en ver van mijn bed, vaak een soort magie. Daarna studeerde ik ook katholieke theologie in Duitsland. Ik kwam toen in aanraking met de officiële theologie en de geloofswereld als systeem, ondanks alle hervormingen die daarin hadden plaatsgevonden. Mijn geloof als student werd uitgedaagd door ontmoetingen met christenen uit Latijns-Amerika, die gevormd waren door de bevrijdingstheologie. Ik leerde: geloof is handelen (praxis). Geworteld in een levensfilosofie.

Ook vandaag de dag wordt mijn eigen geloof – dat is het zoeken naar het eeuwige – ontwikkeld in gesprek met mensen van verschillende sociale afkomst en wereldbeschouwing. In dat gesprek leer ik: ieder mens leeft van zichzelf al vanuit een algemeen-menselijk geloven. Het christelijke geloof is slechts een verdieping van dat algemeen-menselijke geloof. Ik beoefen dat geloof en bekommer me er om, maar uiteindelijk is het toch een gift. In dat verband lees ik spirituele teksten, bijvoorbeeld de bijbel of mystieke schrijvers. Maar ook in literaire teksten, ook in de kunst of de muziek, spreken mensen over de eeuwigheid, over hun levensgrond.

Daartoe wil ik mij verhouden, in een lerende modus, samen met anderen. Door te mediteren, na te denken, kritisch te zijn, te protesteren en te vieren.

Ik werd geboren in 1948 in Berlijn. Daarna studeerde ik katholieke Theologie en Filosofie, voornamelijk in München. Sinds het afronden van mijn studie in 1975, ben ik werkzaam als zelfstandig journalist op de terreinen theologie en filosofie. Sinds 2010 lid van de Remonstranten. Vanaf 2007 organiseer ik , samen met mijn man Hartmut Wiebus, regelmatig een religieus-filosofische ‘salon‘ in Berlijn. Die salon is een open gesprekskring in de geest van de Remonstranten.

Christian Modehn

Het zaadje voor mijn geloof werd waarschijnlijk gezaaid door mijn ouders. Ik werd als baby gedoopt, door dominee Buskes, en ging naar een christelijke school. Toch duurde het lang voordat het zaadje tot ontwikkeling kwam. De openbaring kwam in 1986, bij de geboorte van onze dochter Esther. Voor die wonderbaarlijke gebeurtenis wilden wij danken en haar laten dopen. Zo kwam ik in de Nederlandse Kerk in Londen terecht. De remonstrantse predikant Henk van Waveren, die vanaf 1987 onze predikant was, zie ik als mijn mentor. Henk doopte onze zoon Robert in 1989 en in dat jaar deed ik ook belijdenis in de kerk. Vanaf die tijd is mijn geloof steeds verder gegroeid. Inmiddels zijn mijn man Paul en ik al ruim 25 jaar actieve leden van de ‘Church of England’ in onze gemeente in Putney, London. Daarnaast ben ik een trouwe kerkganger (en Kerknieuws – editor) in de Nederlandse Kerk in London en ben ik vriend van de Remonstranten.

Mijn naam is Ditte Donnelly (meisjesnaam Olij), ik ben geboren en opgegroeid in Amsterdam, mijn werkkring is in reklame en marketing. Sinds 1984 woon ik in Putney London, ik ben getrouwd met Paul Donnelly (geboren in Dublin) en wij hebben twee volwassen kinderen.

Ditte Donnelly

Ik heb het geloof van mijn moeder en van de VJK (Vrije Jeugdkerk en -kampen). Mijn moeder was een trouwe remonstrant en leefde in mijn ogen vanuit haar overtuiging. De VJK  is een organisatie die honderd jaar geleden werd opgericht door een aantal Rotterdamse ouders die het belangrijk vonden dat hun kinderen ‘iets’ geestelijks meekregen. Zij beriepen ds. van de Laar Krafft; hij werd de eerste Nederlandse jeugdpredikant. Zijn vrouw vertelde ons de bijbelverhalen. Zij deed dit op een bezielende manier.

Maar in het verborgene was er ook nog een derde bron die mij het geloof doorgaf en dat was mijn grootmoeder, de moeder van mijn vader. Zij overleed toen mijn vader zes jaar was en ik werd, eenentwintig jaar na haar overlijden, naar haar genoemd. Mijn vader vertelde dat zij behalve een hele lieve, ook een hele gelovige vrouw was. Haar stem bereikte mij.

Ik ben 81 jaar oud, maatschappelijk werker, schrijver, moeder en grootmoeder. Remonstrant in de doopsgezinde-remonstrantse gemeente Nijmegen

Nelleke Wentges – Viëtor