Het gezicht van Jorn den Hertog

Hij is een rasoptimist, zegt hij zelf, en voelt zich sterk aangetrokken tot de zoektocht rond zingevingsvragen van jonge mensen, die het in de reguliere kerken niet meer kunnen vinden. Jorn den Hertog (1993) is coördinator van De Leven Utrecht en in Wageningen studentenpastor en jeugdwerker in de Arboretumkerk. In september begon hij als masterstudent aan het Remonstrants Seminarie.

Zo is het

‘Ik ben opgegroeid in Gouderak in een evangelisch gezin. Van jongs af aan was ik al bezig met ‘Grote Vragen’, thuis ging het vaak over zingeving. Mijn moeder en ik waren betrokken bij de Pinksterbeweging. Op mijn 15^e ging ik vragen zetten bij die charismatische wereld. Was Jezus wel het antwoord op alle vragen? Waarom hielp hij arme kindjes in Afrika dan niet? Ik kan wel meer bidden, maar gaat dat helpen om de ellende de wereld uit te krijgen? Na de MAVO en de HAVO raakte ik betrokken bij Hillsong Amsterdam. Sinds mijn twaalfde zong ik en speelde ik gitaar, bij Hillsong kon ik op mijn 17^e heerlijk in de band spelen. Op mijn 18^e ging ik naar Sydney om daar de leiderschapsschool van Hillsong te volgen. Dat duurde een half jaar, door het gebrek aan ruimte voor twijfels en vragen heb ik mijn draai daar niet gevonden. Weer in Nederland begon ik een opleiding tot docent Godsdienst/Levensbeschouwing (HBO) in Ede, na een jaar switchte ik naar Godsdienstpastoraal Werk. In het derde jaar van die opleiding ging ik onderuit: een combinatie van twijfel over het geloof en identiteitsvragen en de echtscheiding van mijn ouders. Ik moest helemaal opnieuw beginnen met geloven!

Alles bevragen

‘Via de website Lazarus begon ik als afstudeerproject een onderzoek naar jongvolwassen kerkverlaters. Zo ben ik vier jaar geleden bij festival Graceland met Jaap Marinus in contact gekomen, we ontwikkelden het idee dat De Leven Ede Graceland zou kunnen sponsoren. Toen ben ik me ook gaan verdiepen in de Remonstranten. De vrijheid om te geloven en de moderne interpretatie van God  – God die ‘gebeurt’ tussen mensen –  spraken me meteen enorm aan. Wel ben ik op zoek naar nieuwe woorden en nieuwe vormen voor dat geloof. Tweeëneenhalf jaar geleden vroeg Jaap me of ik niet een afdeling van De Leven in Utrecht wilde opzetten. Zeker wilde ik dat! Een keer per maand is er een activiteit. ‘Utrecht’ heeft een vaste groep van 5 à 10 mensen, uit te breiden tot 40 mensen bij grotere activiteiten. Ook veel studentenpubliek. We organiseren thema-avonden als ‘Later als ik dood ben’ en kanotochten met het thema ‘Wat drijft jou?’ Ook storytell-avonden en kampeerweekenden (De Leven Natoer).’

Samen zoeken

‘Het is fantastisch werk om een veilige plek te creëren voor jonge mensen waar ze al hun bagage mogen meenemen, waar ruimte is om over de diepe dingen van het leven te spreken, te lachen en te relativeren. Waar ze kwetsbaar mogen zijn en stilstaan, in een wereld die doordendert en stilstand als weinig efficiënt beschouwt. Persoonlijk ben ik me in de christelijke mystiek gaan verdiepen (Thomas Merton, Theresa van Avila) en ga ik eind september naar het klooster in Egmond. Zo heb ik de waarde van stilte leren kennen. De behoefte bij jongeren aan zingeving is er zeker, het is aan ons om toenadering te zoeken. Vanuit een zoekende houding wil ik met hen optrekken. Met mijn poten in de modder, dat ligt me wel! Nu ik aan het Seminarie studeer, leer ik onder andere veel over de historie van de Remonstranten. Daarmee kan ik mijn rugzak steviger maken. Ik kan jonge mensen dan niet alleen mijn bevlogenheid bieden, maar hopelijk ook wijsheid.’

Michel Peters