Het gezicht van Wietske Wiersma

‘Fijn dat de buitengebieden ook eens in beeld komen’, zegt Wietske Wiersma (1961). ‘Heel welkom in Dokkum dus!’ En inderdaad, ik was er in al die jaren bij de Remonstranten nog nooit geweest. Sinds september 2018 is Wietske er voorzitter van de Verenigde Christelijke Gemeente (Doopsgezind-Remonstrant). In coronatijd werd aan alle gemeenteleden wekelijks een huisdienst gebracht, vaak met een praatje erbij.

Talenten ontwikkelen
‘Ik ben in Oss geboren, vanaf mijn tiende woon ik in Dokkum, terug bij mijn roots in Fryslân. Mijn ouders waren gereformeerd, dus twee keer naar de kerk op zondag, catechisatie en naar christelijke scholen. Op mijn vijftiende leerde ik mijn man kennen, op mijn zeventiende raakte ik zwanger. We zijn nog in de gereformeerde kerk getrouwd, maar daarna ben ik er nooit meer geweest. De gelijkenis van de talenten bleef me bij, ik wilde wel studeren: textiele werkvormen en handvaardigheid aan de Lerarenopleiding in Leeuwarden. Dat leek me goed te combineren met een kind. Na die studie werd onze zoon geboren. Mijn man verloor zijn werk, voor mij was er ook geen werk in die tijd. Ik liet mij omscholen en werd docent bedrijfseconomie op de Christelijke Hogeschool in Leeuwarden. Na diverse leidinggevende functies bij meerdere opleidingen werk ik nu vier dagen per week als adviseur onderwijskwaliteit op NHL Stenden Hogeschool.  Mijn hart gaat uit naar betere ondersteuning van kwetsbare studenten, inclusief onderwijs en studentenwelzijn. Het onderwijs vind ik een prachtige sector om in te werken: bijdragen aan het ontwikkelen van mensen en hun talenten. We hebben vier kleinkinderen en ik ben mantelzorger voor mijn moeder en voor mijn man.’

Kerk die niet oordeelt
‘In 2010 kreeg ik de glossy Arminius onder ogen, interessant! Buurvrouw Coby bracht me bij de Do-Re kerk, eerst via een avond over Boeddhisme. Mijn eerste echte indruk van de kerk was op een Goede Vrijdag, waar iedereen (!) mee mocht doen met het avondmaal. Toen ben ik belangstellende geworden. Ik zat in een moeilijke periode op het werk en vond steun bij een warme gemeenschap. Voordat ik me wilde voorstellen aan de gemeente sloeg ik de bijbel open, toevallig bij Lukas 6, vers 37; ‘…. En oordeel niet, dan zal er niet over je geoordeeld worden..’. Dat raakte mij, daar zat oud zeer, waar deze kerk juist veel ruimte geeft. Ik voelde me thuis in de kerk, werd vriend en heb in 2018 mijn belijdenis geschreven, met onder meer: ‘Ik geloof in Jezus, een van Geest vervulde mens, die leefde zoals God het wil, de mensen liefhad, voor de zwakkeren opkwam, een hekel aan schijnheiligheid had en daarvoor werd gekruisigd. Maar dat was niet zijn einde, hij is nog steeds een lichtend voorbeeld van wijsheid en van moed en hij brengt ons Gods liefde nabij’. Kort daarvoor was ik al als voorzitter aangetreden. Maatschappelijke betrokkenheid, ook als kerk, vind ik belangrijk. Ik hang graag de regenboogvlag uit, als enige kerk in Dokkum staan wij op de site van Wijdekerk. ‘Daden gaan woorden te boven’ is een doopsgezinde lijfspreuk die bij mij past. Ideeën van gemeenteleden steunen, iedereen laten doen waar hij of zij goed in is en verschillen waarderen. Zo gemeente zijn zie ik als een stukje hemel op aarde.’

Gemeenschap
‘Na onze laatste fysieke dienst in maart maakte ik wekelijks een extra berichtenblad (met een doopsgezinde liturgie, berichten en troostende teksten) en bezorgde die samen met anderen bij leden en vrienden thuis. We hebben veel oudere leden, die voelden zich getroost en gezien door het blad en het persoonlijke contact aan de deur. Zo’n menselijk gebaar van aandacht maakt veel verschil. In augustus hadden we twee muzikale ochtenden en ‘open deur’ op enkele zaterdagen met een tentoonstelling over 75 jaar Vrijheid in Dokkum. In september beginnen de kerkdiensten weer.’

Michel Peters