Het gezicht van Hugo de Kraaij

Hugo de Kraaij (1972) is uit zichzelf niet zo’n prater, maar hij vertelt Michel Peters openhartig zijn levensverhaal.  Gereformeerd opgevoed, maar sinds zijn puberteit deed hij een hele tijd niks aan het geloof. Zes jaar geleden ging hij weer naar de kerk bij de Federatie in Gouda, waarin ook de Remonstranten deelnemen. Een oase van verdraagzaamheid.

Structuur
‘Mijn jeugd heb ik doorgebracht in Krimpen a/d IJssel en Bergambacht, onder de rook van Rotterdam dus. In 1980 gingen mijn ouders scheiden. Mijn moeder hertrouwde met een Drent. Van mijn 8^e tot mijn 18^e woonde ik daarom in Alteveer, onder de rook van Hoogeveen. Ik ging daarna Economie studeren aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam. Ik was er achter gekomen dat ik op jongens viel en de anonimiteit van de grote stad was prettig. Maar ik was pril en provinciaal en de studie veel te massaal voor mij. Dat ging niet. Het jaar daarna ben ik naar de HEAO gegaan. De structuur daar, het klassikale systeem, paste me beter. Na mijn diploma heb ik via een uitzendbureau kort bij een verzekeringsmakelaar gewerkt. En vervolgens bij verzekeraar ASR terecht gekomen, waar ik nu al twintig jaar schadeclaims in verband met letselschade behandel. Dat heeft veel juridische en zakelijke aspecten, maar ik probeer altijd oog te hebben voor de mens. Vaak zijn slachtoffers niet alleen hun gezondheid kwijt, maar staan ook hun relaties onder druk. Ik probeer mensen de paarse krokodillen van grote instellingen te besparen en hen soepel door het donkere bos van letselschade heen te loodsen. Het werk maakt me dankbaar dat ik gezond ben. De acceptatie dat ik homo ben, was voor mezelf moeilijker dan voor mijn omgeving. Op een gegeven moment ging ik rondzwerven en ben ik een week vermist geweest. Mijn ouders hebben me toen opgehaald in Amsterdam. Het vriendje dat ik toen had heeft het mijn ouders verteld. Dat ging makkelijk dus’.

Vrijheid
‘In 2014 leerde ik Bertrand [van den Boogert, red.] kennen (zie elders in dit blad). Ik was tot 2010 getrouwd geweest met een man die niet gelovig was. Bertrand was dat wel, hij was lid van de Hervormde Exodusgemeente in Sommelsdijk. Bertrand en mijn moeder gingen in Gouda, waar ik toen woonde, eens naar de Federatie. Ze kwamen daar heel enthousiast van terug. ‘Daar moet je ook eens heen gaan’, zei Bertrand. Dat heb ik gedaan, ik ben er uiteindelijk vriend geworden. Ik heb last gehad van depressies, vond als jongeling het leven zwaar en ben er in geslaagd om met therapie het leven weer hanteerbaar te maken. In die moeilijke tijd miste ik verdieping en bezinning. Dat vond ik bij de Remonstranten. Ik genoot van de ontroerende overdenkingen van Kim Magnee in Gouda die praktisch toepasbaar zijn voor vandaag. Een vrije interpretatie van de bijbel. Een positieve boodschap over hoe wij in de wereld staan en ons verhouden tot andere mensen. Met een herkenbare, sobere vorm die ik kende uit mijn jeugd, dat is voor mij een prettig anker. God is voor mij niet de grote poppenspeler, maar hij zit in ons mensen en in de manier waarop wij omgaan met elkaar. Vanuit liefde, zonder oordeel.
In 2019 ben ik met Bertrand gaan samenwonen in Middelharnis. In de jaren daarvoor als ik bij hem was, wilde ik niet naar zijn kerk die ik te traditioneel vond. We gingen dan samen vaak naar de remonstrantse kerk in Sommelsdijk. Daar trof ik een fijne voorganger in Jan Klijnsma. In februari 2017 zijn wij ook in de remonstrantse kerk in Sommelsdijk door Kim Magnee getrouwd. Heel fijn was dat mijn zieke zus dat nog heeft kunnen meemaken, een week later is ze overleden. Toen ik in Middelharnis ging wonen, werd ik in Sommelsdijk vriend en later zette ook Bertrand die stap. Een kerk die niet oordeelt te midden van een en al oordeel hier op Goeree – Overflakkee, is voor mij een oase.’

Michel Peters