Het gezicht van Willem van Reijendam

Willem van Reijendam (Groningen, 1965) is aan zijn tweede jeugd begonnen. Sinds twee maanden woont hij samen in Alkmaar met Sanne Kloosterboer met wie hij vijf jaar geleden een LAT – relatie begon en met wie hij inmiddels getrouwd is. Hij begon deze zomer bovendien weer full time te studeren: hij volgt de bachelor Theologie aan de VU en is tegelijkertijd aanschuifstudent bij het Remonstrants Seminarie. Michel Peters is op bezoek bij deze late roeping.

Laat is eigenlijk niet het goede woord. Immers, van 1985 – 1991 studeerde hij al theologie in Groningen, maar dat maakte hij nooit af. ‘Ik was meer student dan dat ik studeerde en zat vooral veel in de kroeg. En op de faculteit had ik het druk met ons theologische blaadje en met het draaiend houden van de bar’, geeft hij ruiterlijk toe. ‘Ik was te jong toen, nu voel ik me net een spons die theologie opzuigt’.

‘Ik ging toen in 1992 aan de slag bij OOG, de lokale omroep in Groningen want als je mislukt in je studie kun je altijd nog journalist worden. Daarna ben ik dertig jaar in de journalistieke sector aan het werk gebleven als correspondent of redacteur, onder meer bij SBS, NOS, Financieel Dagblad, RTV Noord, Dagblad van het Noorden en Trouw. In die Groningse tijd ben ik getrouwd, hebben we twee kinderen gekregen, waarvan de jongste mentaal beperkt is, en ben ik later gescheiden weer.’

God vanzelfsprekend

Zijn opa’s waren dominee, evenals zijn moeder Lenie van Reijendam-Beek, die lange tijd predikant was voor de VVH in Vrijburg. Vader was scheikundige. God, geloof en het kerkelijk leven waren thuis vanzelfsprekend. Zo vanzelfsprekend dat hij nooit met God heeft geworsteld, maar lange tijd langs Hem heen is gegleden, Hem over het hoofd heeft gezien. ‘Zo rond mijn vijftigste begon ik af en toe wegwijzers te ervaren, voelde ik me op moeilijke momenten onverklaarbaar getroost door het geloof en kwam ik meer en meer tot het inzicht dat we vooral leven door genade en niet door verdienste. We kunnen het niet alleen. Joost Röselaers gaf me het laatste zetje om de stap naar de theologiestudie weer te zetten: waarom zou je eigenlijk geen dominee worden? Bij hem heb ik belijdenis gedaan. Daarin heb ik geformuleerd dat God datgene en diegene is waar ik voor kniel, waar ik toe bid en waar mijn dankbaarheid naar uitgaat. Dat is misschien makkelijk gezegd want ik heb daar nu alle reden toe, ik ben gezond, ben gelukkig in de liefde en doe wat ik leuk vind. Maar ik beschouw iedere dag als een geschenk, waarin ik ook de slechte dingen moet aanvaarden en tegenslag op de koop toe moet nemen.’

‘Als bèta – ik studeerde ook nog twee jaar econometrie – heb ik nagedacht over de relatie tussen natuurwetenschap en religie. Het zijn voor mij vensters op dezelfde werkelijkheid. Een wereld waarin alleen de natuurwetten zouden gelden lijkt mij onleefbaar, dus heb ik dat andere venster echt wel nodig. God is voor mij veel meer deel van de realiteit dan een Higgsdeeltje.’

Voor mensen zorgen

‘Vrijzinnigheid zit in mijn genen. Bij de Remonstranten koester ik de tolerantie, de twijfel, de voortdurende zoektocht en de zelfspot. Als ik klaar ben op mijn 62^e hoop ik dus nog predikant te worden. Voor mensen zorgen ligt mij heel goed en ik ben dol op verhalen. Die vertel ik zelf graag en ik moet ook leren om goed naar verhalen van andere mensen te luisteren.’

Michel Peters