Redactielid Geertrui Meinema werkt als leerkracht in het basisonderwijs. Zij schrijft in AdRem geregeld over haar ervaringen en bijzondere gebeurtenissen op school en in de klas.

Einde van de schooldag, het is nog koud. Wij zijn een sloffenschool. Dus naar de kapstok en daar krioelen dertig kids om elkaar heen, kletsend en worstelend met schoenen, jassen, sjaals, wanten, gymtassen, broodtrommels en oh ja nog een leesmapje en de schilderijen die we deze week maakten. Door het raam zie ik ouders al stampvoetend tegen de kou klaar staan. Het is altijd weer een mooi mengsel: de actieve hulpouders Lies en Emel (waarvan de kinderen al bijna en helemaal van school zijn, maar die het te leuk vinden en andermans kinderen incidenteel ook na school opvangen). De moeder van Abram met peuter en kinderwagen. De vader van Luuk met babboefiets, kletsend met de vader van Karel die met zijn autosleutels zwaait. De moeder van Mohamed die altijd wat fronst, maar oplicht als je haar groet. En oh ja, de ouders die je niet ziet: de moeder van Pien die altijd laat komt, want de zaak opent net en de moeder van Sjors, die sowieso altijd te laat is. Natuurlijk staan ook de collega’s van de buitenschoolse opvang klaar in groene en oranje hesjes. Alhoewel veel rustiger, krioelt het daar ook door elkaar.

Eenzame vader

Eenzaam vind ik de vader van Maldo, die ziet zijn zoon maar eens in de week op woensdagmiddag, als hij tenminste op komt dagen. Ik ken hem alleen uit de verhalen van moeder en Maldo; heel verschillende verhalen. Vandaag staat hij er gelukkig. Iets verder naar achter, echt wel uitkijkend naar zijn kind, maar los van de anderen die hij niet kent en die hem niet kennen. En nee, dat is geen fijne positie, maar ík weet uit de verhalen dat Maldo een topmiddag tegemoet gaat. Papa en hij maken samen de lunch klaar, Maldo mag de eieren klutsen en soms helpen met het vuur aansteken. Het gesprek gaat ongetwijfeld over voetbal. Dan gaan ze vast balletje trappen of gewoon boodschappen doen. Een tijd geleden timmerden ze aan een zeepkistkar en lachten zich kapot toen het ding bij de eerste proefrit in elkaar zakte. Toen zijn ze maar aan een puzzel van driehonderd stukjes begonnen. Na het eten brengt hij Maldo naar huis, naar zijn moeder en dan hoop ik altijd maar dat ze als ouders naar elkaar kunnen glimlachen.

Ik vraag me opeens af wat deze man echt beweegt: waarom komt hij regelmatig niet opdagen? En hoe ga je na zo’n middag naar je eigen huis terug als de vrolijke stem van Maldo daar niet meer klinkt? Maldo schakelt er flegmatiek in: nee, soms is papa er niet, zelfs niet als ik bel om welterusten te zeggen. Maar volgende week vast wel weer. Want Maldo leeft op de aandacht van die middagen en dat is veel waard.

Buitengekomen vliegen ze allemaal uit: ‘tot morgen juf!’ ‘Juf, kunnen we dat gesprek nog even plannen?’ ‘Heb je misschien de gymtas van Alice nog gevonden?’ ‘Morgen komt Paul later; hij moet eerst naar de tandarts.’ En dan opeens de vader van Maldo: ‘zou ik volgende week ook bij het rapportgesprek kunnen aanschuiven?’ ‘Goedemiddag, wat leuk dat je dat vraagt. Natuurlijk!’

Geertrui Meinema – Linders