Het gezicht van Miriam van Praagh

Miriam van Praagh (1961), voorzitter van de Remonstranten in Haarlem, zit er weer fris bij, maar nog maar drie maanden geleden kreeg ze een hartinfarct terwijl ze bij de dokter was. ‘Zeg maar dat ik heel gelukkig ben’, zei ze tegen de ambulancebroeder voor het geval ze dood zou gaan. Maar nee hoor. In het VU-ziekenhuis is ze gedotterd en kreeg ze een stent, vertelt ze tegen Michel Peters. ‘Ik heb geleerd te aanvaarden wat je in het leven overkomt. Dan kun je altijd gelukkig en dankbaar zijn.’

Migrant

‘Ik ben geboren op Curaçao waar mijn ouders 17 jaar hebben gewoond. Mijn moeder was remonstrants en haar moeder ook. Toen ik drie en een half was, kwamen we terug en gingen we in Hilversum wonen. Mijn man Peter (Kluit) heb ik daar op mijn zestiende bij de Remonstranten leren kennen in een gespreksgroep met ds. Bert Friedrich. Op mijn achttiende ging ik Kunstgeschiedenis studeren aan de UvA, Peter studeerde toen in Enschede. Met onze dochter Zimma woonden we in Amsterdam en Brussel en toen onze zoon Ruben net was geboren, werd Peter gedetacheerd naar CERN in Zwitserland. Ik plooide mijn leven daar omheen. Twee periodes van in totaal ruim tien jaar hebben we net over de grens in Frankrijk gewoond. Ik gaf daar cursussen kunstgeschiedenis. Onze kinderen lazen we de kinderbijbel voor van Mathilde Roolfs, daar hadden we dan eindeloze gesprekken over. In 1998 vestigden we ons in dit huis in Haarlem. Ik ging op scholengemeenschap Het Schoter Kunst Algemeen en Culturele en Kunstzinnige Vorming (CKV) geven. In mijn studententijd vond ik dat ik alle wereldgodsdiensten onderzocht moest hebben voordat ik zou kiezen, maar door mijn leven en voorliefde voor westerse kunstgeschiedenis past toch het christendom het beste. Al spreken taoïsme en zenboeddhisme me erg aan. Ik hou erg van musea en oude stadjes bezoeken. Niks fijners dan eindeloos romaanse kerkjes bekijken in de vakantie. Giotto is mijn favoriet, maar moderne en hedendaagse kunst vind ik ook heel boeiend.’

Sedentair

‘In Haarlem hebben we ons toen aangesloten bij de Remonstranten waar Lideke in ’t Veld en Sabine du Croo predikant waren. We gingen in eerste instantie meedoen met de kinderkring. Later werd ik gevraagd voor de benoemingscommissie van Antje van der Hoek. In 2017 werd er een vrijwel geheel nieuwe kerkenraad benoemd. Ik nam zitting en werd meteen tot voorzitter gebombardeerd. Op het moment hebben we 120 leden en vrienden. We zijn bezig met de toekomst: we willen veel meer open zijn naar buiten toe. Als het aan mij ligt, dan worden we een Huis voor Zingeving en Stilte. Het goddelijke is voor mij in alles: in ons, in kunst, in muziek en in natuur bijvoorbeeld. Ik ben blij dat rituelen bestaan. We hebben met Corrie Jacobs (die ons ook heeft getrouwd) en mijn broer Mark een doopdienst voor onze kinderen gemaakt. Wij bedachten een eetspreuk om ook dagelijks bij ‘alles is één’ stil te staan. Maar al te vaste formules hoeven voor mij niet. Het Onze Vader spreek ik nooit mee, nou ja, het Armeense Onze Vader vind ik wel mooi. Twijfelen is niet verkeerd, dat brengt het creatieve proces op gang. Als het al te strak wordt, dan haak ik af. Ik geniet in de kerk van de exegese, van de muziek, van de ontmoeting en vooral de kringgesprekken. Ik kom er tot mezelf en kan dan weer open naar de wereld naar buiten komen. Tegen een vriendin zei ik: Ik weet niet of ik in God geloof, maar ik voel dat er in het leven iets oneindig veel groters is dan wij zelf kunnen bevatten. Dat is de kern’.

Michel Peters