Stuntelend de les door!

Redactielid Geertrui Meinema werkt als leerkracht in het basisonderwijs. Zij schrijft in AdRem geregeld over haar ervaringen en over bijzondere gebeurtenissen op school en in de klas.

De eerste keer dat ik een proefles moest geven was na vijf jaar lesgeven. Tot die tijd was ik via invalklussen contracten ingerold. Dus enerzijds denk je: dat doe ik even en anderzijds, ja anderzijds sta je toch stijf van de zenuwen. Onzin, want het was bij mijn eigen werkgever. Dat een proefles dan toch in de procedure zit, vind ik terugkijkend wel raar. En hoe gaat zo’n proefles dan? Je krijgt lesmateriaal toegestuurd, je bereidt dat naar beste vermogen voor en geeft er bij voorkeur ook nog je eigen draai aan, want waarom moet jij daar anders staan? Maar ja, voor welke leerlingen is het en wat is hun interesse en startniveau? Wat zijn ze gewend?

Nou, daar ging ik hoor. Met flink wat kleuterervaring een proefles geven aan groep 5. Drie volwassenen achter in de klas met blocnote op schoot. Het was een woordenschatlesje over verkeersbegrippen. Als opwarmer kregen de leerlingen een aantal blaadjes met abstracte vormen op tafel: een hoek, een rondje, een driehoek. Bespreek met elkaar wat dit zijn. Nou, dat lukte goed: kletsen wilden ze wel. Daarna liet ik ze de begrippen zien aan de hand van foto’s uit hun eigen wijk. Dolle pret, maar toch nog focus.

Bluf

Oké, in je boek staan verwerkingsopdrachten. De eerste maken we samen: dat lukte. De tweede sloeg ik van pure zenuwen over. Maak de rest nu samen met je buurman/vrouw. Juf, mijn schrift is vol. Eh, waar bewaart jullie eigen juf nieuwe schriften? Ze probeerden het echt maar de laatste opdracht ging over begrippen die ik nog niet uitgelegd had.

Ik probeerde de les af te ronden met de foto’s. Een leerling vooraan riep alle begrippen door de klas. Hij bleek de bestandsnamen van mijn foto’s op het digibord af te lezen. Nee, dat liep soepel. Maar in een gouden greep liet ik ze kijken naar de abstracte vormen van het begin: zou je er nu een ander woord voor kunnen gebruiken? Weer een goed overlegrondje.

Al stuntelend worstelde ik me door de les heen. Het nagesprek ging met name over de eigen draai die ik eraan gegeven had. En hoe ik het zou doen met de ervaring van deze proefles in mijn zak? Ik blufte: een verkeersplein buiten klaar zetten en dan met zijn allen in een bus voordat de leerlingen individueel losgelaten werden. Ik denk dat ik die baan gekregen heb op grond van mijn mooie verhaal. Maar voor de helderheid: met een groep die je niet kent meteen les op het schoolplein? Ik denk van niet. Inmiddels ben ik drie banen verder, allemaal zonder proefles. Ik hoop dat ik dat nooit meer hoef te doen.

Geertrui Meinema – Linders