Het gezicht van Susien Lenselink – van Dijk

Inderdaad, de moeder van …  Dochters Anniek en Liesbeth zijn geen onbekenden bij de Remonstranten. Dochter Charlotte heeft niets met de kerk. Michel Peters spreekt tussen het lover van de Amersfoortse berg met Susien Lenselink (1946). Het boek ‘Boven is onder ons’ van Rick Benjamins ligt onder handbereik.

Er is meer

‘Ik ben geboren in Boskoop uit een gezin waarin de kerk vanzelf sprak. Maar je hoefde er niet naar toe.Mijn vader was streng hervormd en bioloog. In de spagaat tussen evolutie en kerk, koos hij niet voor de kerk, maar hij was wel religieus. Ik herinner me dat ik als puber met hem in de tuin met een sterrenkaart naar boven stond te kijken. Hij legde me uit dat achter de dingen die je ziet nog meer zit, dat er oneindigheid bestaat waar wij geen weet van hebben. Dat is het begin van mijn denken over de wereld en het leven geweest. Mijn moeder was meer vrijzinnig met een duidelijk mystieke kant. Met haar ging ik mee naar de kerk. Ik ging naar een openbare basisschool, daarna naar het Gymnasium in Leiden, waarna ik in Utrecht Middeleeuwse geschiedenis ging studeren. Mijn man Wim heb ik leren kennen in het bestuur van de UHSK, de vereniging van geschiedenisstudenten. Het is een groot verlies voor me dat hij viereneenhalf jaar geleden is overleden. Aan het begin van ons huwelijk heb ik acht jaar voor onze kinderen gezorgd. Toen me dat aanvloog, kon ik een avond les gaan geven op de MO-opleiding waar Wim ook werkte. Uiteindelijk is dat een halve baan geworden aan de lerarenopleiding. Ik gaf daar met een collega bijvoorbeeld de cursus ‘Religieuze wortels van onze cultuur’, waarin ik het jodendom en de vroege kerk voor mijn rekening nam. Ondertussen volgde ik een tweede studie Antieke Cultuur, specialisatie Kunst en Religie.’

Nooit meer weg

‘In mijn studententijd was ik op zoek en ging met een vriendin eens mee naar de VCSB. Vandaaruit kwam ik in contact met ds. Overdiep die het studentenwerk in Utrecht verzorgde. De openheid van de Geertekerk en de gelijkgezinden die ik er trof, spraken me enorm aan. ‘Hier wil ik meedoen!’ In 1968 deed ik belijdenis, in 1970 heeft ds. Overdiep ons getrouwd. Ik ben nooit meer weggegaan bij de Remonstranten. Wel van gemeente verhuisd overigens, want Wim kreeg in 1971 een baan in Amersfoort. Al snel zat ik in Amersfoort in de kerkenraad. Vier jaar lang ben ik er voorzitter geweest en heb ook het kerkblad gemaakt, het kerstspel georganiseerd  en de koffie en de bloemen verzorgd. Acht jaar lang (1997-2005) ben ik vervolgens ook actief geweest in de CoZa. Dat waren de spannende jaren in de aanloop naar de nieuwe belijdenis. Ik reisde het hele land af voor gesprekken met gemeenten. De lijntjes met het landelijke werk heb ik altijd heel leuk gevonden; met veel plezier zat ik in de Commissie 400 jaar Remonstranten en nu in de organisatie van project Het Vrije Lied. Op het moment zit ik nog vanuit de Johanneskerk in de Raad van Kerken in Amersfoort.

In het kringenwerk heb ik altijd mijn geest kunnen scherpen, waarbij ik meer geïnspireerd wordt door de filosofie dan door de mystiek. De traditionele beelden van God hebben hun betekenis voor mij verloren, maar met Benjamins denken we  na over transcendentie. We vragen ons af of je in onze tijd nog iets over God kunt zeggen en of dat eigenlijk wel nodig is? God is voor mij datgene wat meer is dan ik kan bevatten. Zoals dat onnavolgbaar prachtig staat verwoord in onze belijdenis. Bidden is voor mij  dan het gesprek met mezelf vanuit het besef dat er dingen zijn die ik niet kan. Toch bepaalt het geloof mijn handelen, het is nuttig voor mij om iets van het leven te maken. Het geloof is daarbij een innerlijke richtlijn, een kompas. Wat uit de bijbel overblijft is dus een moreel besef na de dood van God. Geloof is voor mij geen stok om te slaan, maar een weg om te gaan.’

Michel Peters