Jan van Vliet is vriend bij de Remonstranten in Rotterdam en hobbykok van comfort food. Hij vertelt hoe koken en het genieten van de gerechten met zijn gasten voor hem als troost functioneert.
Hoe ervaar je nou troost, hoe ontvang je, of hoe geef je troost? Dat kan je natuurlijk op veel manieren ervaren; laat ik het dus vanuit mijn eigen gevoel en ervaring als hobbykok van comfort food met u delen.
Het koken en opdienen van gerechten en het met elkaar daarvan genieten, loopt zeker als een rode draad door mijn leven. Het vooruitzicht om met familie en vrienden samen te eten en mooie gesprekken te voeren geeft mij tijdens de voorbereiding al veel afleiding en troost.
Ik kom uit een groot gezin, waar mijn moeder iedere dag voor tien personen kookte. Al heel jong ging mijn interesse er naar uit om haar daarbij te helpen. Later is het altijd zo gebleven dat ik in gezelschap het voortouw nam om te koken, om daarna samen met anderen te genieten van de gerechten. Dat is tot op de dag van vandaag zo gebleven.
Het is uiteindelijk zover gekomen dat ik de stap heb gewaagd om er mijn werk van te maken, hetgeen resulteerde in het plan om in de Franse Dordogne een pension/restaurant te beginnen. Daar ontving ik een bont gezelschap van gasten, aan wie ik iedere avond aan een lange tafel met veel liefde en passie een vijfgangendiner serveerde. Zelf at ik, indien mogelijk, met de gasten mee. Daar ontstonden dan de meest waardevolle gesprekken, die over en weer troost boden.
Terug in Nederland kwam ik in contact met Tjaard Barnard en bij een van de eerste bezoekjes ging het natuurlijk over eten. Al snel werd ik gevraagd om voor een maaltijd te zorgen bij de kennismaking met de nieuwe vrienden/leden van de kerk. Ook heb ik een enkele keer een maaltijd verzorgd voor de jongeren.
Toen Christiane Berkvens predikant werd van onze gemeente in Rotterdam, kwam het in ons kennismakingsgesprek al snel op het onderwerp eten en dat had gevolgen. Zo heb ik een aantal winterseizoenen, op verzoek van Christiane, een viergangenmenu verzorgd voor een gespreksgroep onder leiding van Christiane. Die vond plaats bij haar thuis, waarbij we tussen de gangen door een vast bijbelthema bespraken. Ook dat waren bijzondere en troostvolle avonden.
Hoewel mijn avontuur in Frankrijk ten einde is gekomen, huur ik tot op de dag van vandaag nog met regelmaat een prachtig onderkomen in de Franse Dordogne. Hier ontvang ik pensiongasten en serveer ik als vanouds een vijfgangenmenu, waarbij we wederom aan een lange tafel met elkaar eten en ervaringen delen.
Regelmatig werd mij gevraagd naar de recepten van de menu’s die ik presenteerde. Daar heb ik, aangemoedigd door vriend Alex, een paar jaar geleden gehoor aangegeven door, in samenwerking met hem, in eigen beheer een kookboek met eenentwintig Magnoliaanse menu’s uit de Dordogne uit te geven.
Ook thuis nodig ik met grote regelmaat familie en vrienden uit om te komen eten. Tijdens die maaltijden komt het dagelijkse wel en wee van een ieder zeker ter sprake; die gesprekken ervaar je dan met elkaar als troostrijk, zowel om door te geven als te ontvangen.
Dus voor mij is eten, alleen of met elkaar, een vorm van troost: het samen eten ontspant, men komt tot mooie gesprekken, die weer een troostrijk gevoel kunnen oproepen.
Jan van Vliet
Vriend van Remonstrantse Gemeente Rotterdam
Al jaren hadden wij met onze twee geëmigreerde kinderen een afspraak dat kerst 2019 met elkaar in Nieuw – Zeeland zou worden gevierd. Dat betekende geen kou of mist, geen traditionele kerkgang, wel zon en zomervakantie, een kerstboom met cadeautjes, kinderen en kleinkinderen bij elkaar samen met hun vriendjes… Lees verder
Het Coronavirus heeft ons sociale en maatschappelijke leven tot een minimum beperkt. Heel onwerkelijk, nauwelijks auto’s, nauwelijks mensen op straat, de lucht hartstikke blauw door de afwezigheid van vliegverkeer… Lees verder