Kerkenraadsleden lopen zich het vuur uit de sloffen voor hun gemeente. Vaak meerdere termijnen achter elkaar omdat opvolging ontbreekt. Wat beweegt hen? Wat houdt hen gemotiveerd?

Geloof in het Instituut Kerk

Mijn inspiratie is gelegen in mijn geloof in het Instituut Kerk. Ja echt. Voor velen heeft dat vanzelfsprekend afgedaan. Wat mij betreft zijn we toe aan de Grote Herwaardering. Ik voel me er thuis, leerde er vrienden kennen en laad mezelf er op.

De fysieke plek

Voor mij is het kerkgebouw de plek waar ik makkelijk bij mijn emoties kom die stormen heeft doorstaan, waar nog de wolk gebeden hangt van wie zijn voorgegaan. En een plek waar je zintuigen worden verwend: met taal, beelden, zang en muziek, in een fijne balans tussen rituele vertrouwdheid en verrassende vernieuwing.

Godsdienstoefening

De kerk biedt mij gelegenheid om mijn geloof levend te houden, samen houden we godsdienstoefeningen: van en met elkaar leren, bevragen, uitwisselen, nog eens proberen de góéde keuzes te maken en ook Hem dankbaar zijn.

De moderne mens is nogal eens op zoek naar zingeving en/of spiritualiteit. Tsja, je kunt naar een monnik op een Nepalese bergtop gaan, maar je kunt ook gewoon het bijbelse heb uw naaste lief als u zelf nastreven. Dan kom je al een heel eind.

Gemeenschap

Dat sámen oefenen is ook wezenlijk. Een geloofsgemeenschap doorbreekt per definitie je sociale bubbel: mensen van alle leeftijden van wieg tot graf; van boer tot boekhouder, van ambtenaar tot kunstenaar en van politiek links tot rechts. In die zin heeft een volkskerk nog net iets betere papieren dan de Remonstranten… maar toch. In een gesprekskring ging het over Fokke Obbema’s boek De Zin van het leven. Mij viel op dat geïnterviewden erg op zoek waren naar verbinding met iets groters dan zij zelf. Mij geeft m’n geloof in Hij die was, die is en die zal zijn die natuurlijke geborgenheid, in Hem en in de gemeenschap van mensen die op zielsniveau omzien naar elkaar.

Kortom: kerk, een geweldig compleet concept. Grote stadskerk of kleine dorpsgemeente, het zijn fundamenten voor een warme samenleving. En tja, al die dingen moeten wel georganiseerd worden, daar is dan dus een instituut voor nodig – mensenwerk – geschoffel in Gods wijngaard. Laat mij daar dan maar het onkruid wieden.

Marjolein Sparnaay
Voorzitter Remonstrantse Gemeente Meppel

Gewoon doen!

In Haarlem, waar ik van 2004 tot 2019 kerkte, begon ik met koffieschenken en later was ik actief als contactlid en deed ik vanuit de kerkenraad de kleine financiën. Met Palmpasen brachten de contactleden bloemen en in december een plantje samen met de paas- of kerstkaart van de gemeente. En met verjaardagen belden we op of brachten een bezoek. Zo bleven de oudere, niet mobiele gemeenteleden er ook bij betrokken. En ik ben lid geweest van de Landelijke Contactledengroep, waarmee we jaarlijks een bijeenkomst organiseerden om met elkaar de ervaringen en eventuele problemen te bespreken.

In Den Haag begon ik ook met koffieschenken en nu ben ik secretaris van de kerkenraad. Als ik zondag kerkenraadsdienst heb, heet ik de bezoekers welkom bij binnenkomst. (Voor mij) onbekenden spreek ik aan en geef ik het jaarboekje en de nieuwsbrief mee en bij de koffie na afloop maak ik een praatje met ze. Wat ik graag doe is de kanselbloemen wegbrengen en over de dienst en de preek vertellen. Verder coördineer ik degenen die bij aanvang van de dienst het welkom uitspreken en vervang ze bij ziekte. De gemeente krimpt door vergrijzing en ik vind het belangrijk om de vrijwilligers te blijven motiveren.

Wat mij zelf inspireert is muziek, zowel in de dienst als in Haarlem in het door organist Gerrie Meijers geleide ad hoc koor en in Den Haag bij de muziekcursus van organist Hans Jacobi en het meezingen in het door hem geleide ad hoc koor met Pasen en Kerstmis. In de bijbelcursus en de preken, vind ik vooral de verbinding van de oude bijbelverhalen met de tegenwoordige tijd erg boeiend en ik lees soms ook de bijbelteksten in de dienst.

Betty Renssen
Secretaris van Remonstrantse Gemeente Den Haag