Het gezicht van Arie Noordermeer

Self made man Arie Noordermeer (1961) is van vele markten thuis: verkoper, onderhandelaar, (vakbonds)activist, bestuurder, fondswerver, communicatiemedewerker en wat al niet meer. In april van dit jaar is hij afgetreden als voorzitter van de kerkenraad van de Geertekerk. Op zijn cv staat een imposante lijst aan vrijwilligerswerk en nog steeds is hij heel actief. Arie ontvangt Michel Peters bij hem thuis in Zuilen, Utrecht, waar hij woont met zijn vrouw Mariëtte Goudzwaard en hun vierentwintigjarige zoon Martijn. 

Steeds vrijzinniger
‘Ik ben opgegroeid in Rotterdam in een beschermde omgeving. Mijn vader was havenarbeider in de Maashaven op Zuid, waar hij werkte op de expeditie van een meelfabriek. Mijn moeder was een heel ondernemend type dat het huishouden bestierde. Zij kwamen oorspronkelijk uit een christelijk-gereformeerde gemeente – waarvan er maar vijf in Nederland bestaan – maar toen die gemeente in Rotterdam werd opgeheven zijn ze naar een gereformeerde gemeente (in de volksmond de zwartekousenkerk) overgestapt. Zwaar reformatorisch dus. Op mijn 19^e ging ik de deur uit en kreeg ik een huurhuisje op Feyenoord. Ik deed belijdeniscatechisatie bij de Gereformeerde Gemeente, maar de ouderlingen die op bezoek kwamen hadden bezwaren tegen de dansles waar ik op zat, tegen de kerstboom die in huis stond en tegen de tv die ik van een buurman van mijn ouders had meegekregen. Dan maar niet dus! Ik ging kerken bij een hervormde gemeente, waar ik jeugddiaken werd. Ik leerde Mariëtte kennen via het vakbondswerk, wonen in Utrecht was het compromis, nu al weer dertig jaar. We gingen aanvankelijk samen naar de protestantse wijkgemeente in Tuindorp. Zij is daar gebleven, ik zocht meer vrijheid in het geloof en heb in 2014 een oriëntatiecursus in de Geertekerk gedaan bij Heine Siebrand en ben in 2015 lid geworden. Ik kwam in de kerkenraad en in no time was ik voorzitter (2018-2024). Een gekke tijd waarin de coronacrisis over ons heen kwam en het volledige predikantenteam is gewisseld. Ik geloof niet meer in een goddelijke macht aan het hoofd van alles, niet meer in een persoonlijke God, maar meer in een inspiratiebron. Ik vind het heilige in mensen in de kerk. De oude woorden, de traditionele normen en waarden, inspireren me om mijn naaste te helpen en het goede te doen. Daarin ben ik nog heel calvinistisch. Maar geloof is vooral gevoel. Ik ben niet zo van het bidden, wel erg van het werken!’

Betaald werk
‘Na de mavo ben ik naar de leao in Barendrecht gegaan. Daarna ging ik  werken bij de Hema in diverse verkoopfuncties. Ik was al actief in het vakbondswerk voor de CNV. Toen er een uitnodiging kwam voor een informatiebijeenkomst over de ondernemingsraad (or) op het hoofdkantoor ben ik daar heen gegaan. Heel boeiend vond ik dat. Toen er een vacature kwam ben ik or-lid geworden en daar veel geleerd over onderhandelingen, herstelplannen en loonoffers. Van die ondersteuning van or’s en cliëntenraden heb ik mijn werk gemaakt. De laatste vijftien jaar werk ik nu bij de Veiligheidsregio Utrecht als ambtelijk secretaris van verschillende ondernemingsraden. Onlangs ben ik met prepensioen gegaan, waardoor ik nog drie dagen werk.’

Vrijwillig werk
‘Ik kan slecht niets doen en raak vaak betrokken als er iets op mijn pad komt. Zo deed ik de fondswerving voor het Stadshospice Utrecht en ben ik voorzitter van de Rederijkerskamer  ‘Jan van Beers’ te Utrecht. We proberen een project rond laaggeletterdheid op te zetten. Ook ben ik vicevoorzitter van de Stichting Kerken Kijken Utrecht, secretaris/penningmeester van de Bob Goudzwaard-Stichting, voorzitter van de Utrechtse herensociëteit De Constructieve en secretaris van het Utrechts Klokkenluidersgilde. De kookclub in de Geertekerk is mijn jongste project. Ik vind gemeenschap in de kerk heel belangrijk. Om die reden ben ik een maaltijdproject begonnen. Eén keer per maand koken we voor dertig mensen in de kerk, ook mensen uit de buurt zijn dan heel welkom.’

Michel Peters