Het leven van Peter de Génestet (1829-1861)

Peter de Génestet was een dominee-dichter uit de 19^e eeuw. Het fenomeen dominee-dichter was in zijn tijd niet uniek. Hoe kan het dan dat 163 jaar na zijn overlijden nog steeds mensen glimlachen als ze zijn naam horen, een gedicht lezen, en zelfs dichtregels uit het hoofd weten te citeren? De man is slechts 31 jaar geworden, maar heeft zonder het te beseffen een blijvende indruk achtergelaten. Sinds mijn afstuderen gaat De Génestet met mij mee. Al is het maar omdat zijn portret in mijn studeerkamer hangt en ik zijn blik probeer te lezen. In die ogen is vriendelijkheid, intens verdriet, vreugde en zorgen te zien: een samenvatting van zijn korte leven.

De Génestet wordt geboren in 1829 en is op zijn zevende al wees, maar wordt liefdevol opgenomen in het gezin van zijn tante en oom, de in die tijd bekende portretschilder J.A. Kruseman. De Génestet is een gevoelig en nerveus ventje met een zwakke gezondheid. Zijn jeugd is goed en samen met zijn neef gaat hij godgeleerdheid studeren aan o.a. het Remonstrants Seminarium, waar op dat moment Abraham des Amorie van der Hoeven, een hoogleraar die van groot belang is geweest voor een opleving, zowel in geloofsbeleving als in aantal binnen de Broederschap, aan het hoofd stond. Peter laat zich inspireren door zijn hoogleraar, ze delen hun liefde voor mooie taal. Daarom ook is poëzie nooit ver weg voor De Génestet en is hij minstens zoveel bezig met dichten als met studeren.

Na zijn afstuderen trouwt hij en neemt hij een beroep aan in Delft. De correspondentie hieromtrent is nog terug te vinden. Hij neemt het beroep in geloof en vertrouwen aan. Zeven jaar zal hij daar predikant blijven en woont hij er samen met zijn vrouw en kinderen. Vanuit de brieven weten we dat hij veel te hard werkt en daardoor vaak ziek is. Het is ook de tijd dat hij samen met de latere Seminariumhoogleraar Cornelis Petrus Tiele de Christelijke Volksalmanak redigeert en gedichten publiceert. Als poëet bevraagt hij met een kritische glimlach de theologische discussies binnen de Broederschap.

Delft kent mooie jaren, maar ook verdrietige. De geboorte van zijn zoontje, na drie dochters – we hebben klavertje vier -, brengt algauw zorgen. Zijn vrouw herstelt niet van de bevalling en overlijdt later dat jaar. Enkele maanden daarna overlijdt ook het zoontje. De Génestet legt zijn werkzaamheden in Delft neer en wijdt zich het jaar daarop aan de opvoeding van zijn meisjes. Hij pakt het redactiewerk rondom de almanak op en brengt zelfs een dichtbundel uit. Er zijn ook trouwplannen met zijn schoonzus. Helaas wordt bij hem tbc geconstateerd, de ziekte waar hij zo voor vreesde. De frisse lucht van het platteland mag niet meer baten en hij overlijdt in het familiehuis in Rozendaal. Daar ligt hij ook begraven. Hij was een aimabel, en om zijn eigen stopwoordje te gebruiken, aandoenlijk mens.

Susanne van der Sluijs
remonstrants predikant