Het gezicht van Klaas Blanksma

Klaas Blanksma (1954) woont al twintig jaar met zijn vrouw op een boerderij uit de 14^e eeuw in natuurgebied het Reestdal, op de grens van Drenthe en Overijssel. Sinds kort heeft ook hun jongste dochter met man en twee kinderen zich vanuit Rotterdam bij hen gevoegd. Michel Peters reisde af naar deze idyllische plek in Zuidwolde voor een gesprek tussen de graslanden, met zicht op een bloeiende moestuin en een net uitgekomen ooievaarsnest.

Werk en politiek
‘Ik ben de jongste van een gereformeerd gezin van negen kinderen uit Friesland. Mijn vader was bouwkundige en later architect, die na de oorlog in Nijmegen en Arnhem aan de wederopbouw heeft bijgedragen. In Arnhem ben ik geboren. Ik heb Nederlands gestudeerd in Groningen en leerde bij die opleiding mijn vrouw Stanieke kennen. We kregen samen drie kinderen en hebben nu zes kleinkinderen. Ik heb achtendertig jaar Nederlands gegeven op het havo-vwo van het Menso Alting College, dat nu na een fusie het Roelof van Echtencollege is gaan heten. Op mijn vijfendertigste ben ik in de politiek gegaan. Ik zat jaren in de gemeenteraad van Hoogeveen en tot 2003 ook als fractievoorzitter in de Provinciale Staten van Drenthe voor GroenLinks. Het advies van de Club van Rome was hiervoor mijn inspiratiebron. In de politiek lag in die tijd mijn hart, waarbij ik vijftien jaar lang het lesgeven er te vaak een beetje bij deed. Nu ben ik voorzitter van de lokale energiecoöperatie, maak deel uit van het bestuur van de koepel van energiecoöperaties in Drenthe, namens wie ik aan de Drentse energietafel zit met de gedeputeerde en wethouders van Drenthe. Daar zet ik me er voor in de energietransitie van onderop vorm te geven. Ik noem mezelf een pragmatisch idealist. Al staat ondertussen mijn optimisme behoorlijk onder druk. Ik vrees dat we wat betreft de klimaatverandering al voorbij de kritieke grens zijn.’

Religieuze reis
‘Als jongetje van tien kon ik de dominee al niet geloven als die preekte: het geloof is de enige en volkomen leer der zaligheid zoals die in deze kerk gepredikt wordt. In de loop der jaren heb ik nooit belijdenis gedaan omdat dat niet kon zonder het onderschrijven van dogma’s en de pretentie van exclusiviteit. Stanieke was al kerkelijk actief toen ik haar ontmoette, na onze studietijd zijn we lid geworden van basisgemeente De Vier Handen, waar priester-dichter en groene politicus Herman Verbeek voorganger was. Hij heeft ons ook getrouwd. Onze kinderen zijn naar christelijke scholen geweest en naar catechisatie. Toen mijn zoon dat laatste niet meer wilde, vonden wij dat prima als hij maar iets zou gaan doen om andere mensen te helpen. Hij is toen boeken gaan inspreken voor het blindenhuis in Echten en buddy geworden van gehandicapten. Zo zit ik ook in het geloof: niet praten, maar doen.

Schrijver Willem Frederik Hermans schreef: leven is scheppen en volhouden van het misverstand dat er orde en volheid is in plaats van leegte en chaos.Zo zie ik het ook!De zin van het bestaan, van mijn bestaan, is om orde en structuur te creëren. Dat lukt door verhalen te maken van dingen zoals dichters en schrijvers dat doen. De bijbel is ook zo’n verhaal, het levensverhaal van mensen. Beeldspraak en personificatie zijn daarbij de belangrijke stijlmiddelen van de literatuur. Spreken over God als personificatie van wat boven ons uitstijgt, is in mijn ogen een vorm waarin we Het kunnen tegenkomen. Het ergste voor mij is een fundamentalistische religie waarin fictie en werkelijkheid met elkaar worden verward. Ik snap heel goed de behoefte om te bidden tot een persoonlijke God die ons kan helpen, maar je zult toch zelf de handen uit de mouwen moeten steken. Begin dit jaar zijn we vriend geworden van de Remonstrantse Gemeente Hoogeveen. We hadden behoefte aan een gemeenschap van gelijkgestemden, aan een plek om geïnspireerd te worden, te spreken en na te denken over onze hoop en wanhoop over de wereld en om onze gevoelens van onmacht over het menselijk tekort te delen.’

Michel Peters