Naar Griekenland!

Na achttien jaar werken voor een gemeente is Einar Folmer (1964), gemeentelid in de Johanneskerk in Amersfoort, voor een sabbatical van een paar maanden in Griekenland: iets anders en hopelijk iets nuttigs doen. Via andere remonstranten kwam hij in contact met Naomi, een vluchtelingenorganisatie in Thessaloniki.

Vluchtelingen in Griekenland

Griekenland, Italië en Spanje zijn de landen die in Europa de lasten dragen van de stroom vluchtelingen uit andere continenten. Europese landen hebben onderling afgesproken dat asielzoekers in het eerste land van aankomst in Europa asiel moeten aanvragen en, na erkenning als vluchteling, eerlijk verdeeld zouden moeten worden over de andere lidstaten. Omdat aan het eerste deel van de afspraak strak de hand wordt gehouden, terwijl het tweede deel nauwelijks van de grond komt, zit Griekenland met de zorg voor een enorm aantal asielzoekers en vluchtelingen. De huidige Griekse regering neigt naar extreemrechts, zeker waar het gaat om migratie. Asielzoekers worden gehuisvest in grote kampen, vroeger in tenten en nu in containers. Ze krijgen daar voorgekookte maaltijden en een kleine maandelijkse toelage voor andere kosten. Alleen is die maandelijkse toelage het laatste half jaar niet uitbetaald…  

Het leven in de kampen is niet ideaal, er wordt Faberiaans weinig gedaan om het leven draaglijk te maken. Voor vrouwen en meisjes is het nog moeilijker. Omdat de meeste asielzoekers in het kamp alleenstaande mannen zijn, voelt het al gauw eenzaam en onveilig. De Grieken die ik tegenkom, spreken er schande van dat hun overheid de vluchtelingen zo in de steek laat. Zij steken soms zelf hun handen uit de mouwen en zijn blij met het soort initiatieven dat Naomi hier ontwikkelt.

Naomi

Naomi is in 2016 opgericht door een aantal leden van de Duitse Evangelische Gemeente in Thessaloniki. Ze krijgen veel financiële ondersteuning van diverse Duitse diaconieën en ook van onze Geloof en Samenleving. Naomi heeft activiteiten in de stad zelf, waaronder een naaiatelier waar vluchtelingen worden opgeleid en vervolgens kunnen werken. De producten worden verkocht in hun eigen fysieke winkel en online op https://shop.naomi.gr/ om de kosten van het atelier op te vangen. Daarnaast is er het Casa Base, ten noorden van Thessaloniki, naast één van de grote vluchtelingenkampen. In Casa Base is er ruimte voor vrouwen en meisjes om te relaxen, andere talen te leren, te bakken en koken, creatief bezig te zijn etc. Daarnaast heeft Casa Base ook een groot magazijn waar asielzoekers kleding, schoenen, huisraad en hygiënische producten kunnen ophalen.

De eerste weken heb ik vooral het reilen en zeilen van Casa Base en de andere vrijwilligers leren kennen. En ik maak kennis met de traagheid van veranderingen hier. Dat komt deels door het levensritme in Griekenland, maar vooral omdat iedereen hier zo druk is met alle dagelijkse taken dat nadenken over hoe het beter kan er niet in zit. Een bekend kip-en-ei verhaal. Ik ga aan de slag om het kledingmagazijn beter te organiseren zodat het met minder werk beter bijgehouden kan worden. Ik maak rekken met kledingrails, zodat alle kleding kan hangen en niet na iedere winkeldag opnieuw gevouwen en gesorteerd hoeft te worden. Ik maak schoon, pak dozen met kleding uit en help met alle mogelijke technische klussen binnen en in de tuin. Als ik eind juni wegga zijn er ook magazijnstellingen waar de dozen met de kledingvoorraad gesorteerd en gelabeld terug te vinden is. Tussendoor zorg ik dat de voorraad gereedschap weer compleet is, vindbaar en werkend.

Ik woon in het tuinhuis van een ouder Grieks/Duits echtpaar, de vrouw is één van de oprichters van Naomi. Het is goed onderhouden en van alle gemakken voorzien, dus fysiek heb ik niets te klagen. Het is alleen aan de andere kant van Thessaloniki. Om in Casa Base te komen met openbaar vervoer kost twee uur heen en twee uur terug. Ik heb dus toch maar een auto gehuurd, en dat blijkt weer waardevol voor het zoeken van materiaal en het halen en brengen van mensen en spullen.

Rust
Wat het mij brengt? Rust. Mijn enige verantwoordelijkheid is mijn werk voor Casa Base en dat is intellectueel niet heel uitdagend. Dat maakt dit een fijne onderbreking van de sleur en de opeenstapeling van activiteiten en projecten die mijn aandacht vragen in Nederland. En dat is hoe volgens mij een sabbatical er uit zou moeten zien.

Ik ervaar voldoening. Iets afleveren waar het leven hier beter van wordt. In elk geval voor de medewerkers van Casa Base en daarmee indirect voor de mensen in het vluchtelingenkamp. Ik voel mij bevoorrecht dat ik de luxe heb om een paar maanden onbetaald verlof te nemen om dit te doen. En het stemt me dankbaar om te zien dat er zoveel mensen zijn die niet alleen maar aan zich zelf denken. Ik vind hier dus zeker wat ik zocht en ga eind juni vol energie terug naar huis.

Einar Folmer
Einar Folmer is 60 jaar, woont in Leusden en is remonstrant in de Johanneskerk in Amersfoort. Hij is adviseur bedrijfsprocessen bij de gemeente Nijkerk.