Studenten

Op het moment studeren er 15 studenten aan ons Seminarie. Een aantal van hen presenteert zich hieronder.

Christiaan Wolff Mitchell – van Dijk (33 jaar)

Ik ben Christiaan Wolff Mitchell – van Dijk. Mijn naam roept regelmatig de vraag op of ik drie voornamen heb, maar dat is niet het geval. Ik draag (heel ouderwets) de (dubbele) achternaam van mijn echtgenoot Paul Wolff Mitchell. Met hem en onze twee honden Olly en Esther woon ik in Leiden. In diezelfde stad werk ik als geestelijk verzorger in een ziekenhuis. Daar bestaat mijn werk voornamelijk uit het ondersteunen van patiënten tijdens hun opname. Dat doe ik meestal door te luisteren en heel af en toe met een gebed of een ritueel.

Twee jaar geleden ben ik aangesloten bij het Seminarie om als geestelijk verzorger verdieping te vinden in mijn vak en ook omdat het predikantschap in de gemeente me aansprak. Inmiddels loop ik stage bij Jan Berkvens in de gemeenten Oude Wetering en Hoorn. Het werk in de gemeente vind ik ontzettend leuk: het contact met mensen en het in gesprek met de traditie iets van het mysterie ontwaren. Het raakt me om te zien wat voor mooie dingen er gebeuren in deze kleine gemeenschappen. Parels in het weefsel van de samenleving!

Deze zomer hoop ik de opleiding af te ronden. Ik zou dan graag een mooie plek als gemeentepredikant vinden.

Christien van Harten (58 jaar)

Al jong was ik geboeid door alles wat te maken had met kerk en geloofsverhalen door mijn vader die dominee was in de Bijlmer. Ik mocht soms met hem mee op een kort huisbezoek waar iets afgegeven moest worden. En terwijl hij iets moest bespreken in de kerk, speelde ik op het orgel en zondags hielp ik de klokken luiden. Toch ging ik eerst Jeugdwelzijnswerk studeren omdat ik het verlangen had om veiligheid en gezelligheid te bieden aan jonge mensen die leefden in een vorm van gebrokenheid. Na een paar jaar werken bij de Raad voor de Kinderbescherming besloot ik alsnog theologie te gaan studeren in Utrecht om bezig te zijn met zin- en geloofsvragen die ik tegenkwam in het werk. Ik werd docent godsdienst en drama op een middelbare school (negen jaar) en studeerde af, terwijl inmiddels ons gezin was gegroeid met 4 eigen en 9 pleegkinderen.

Ons huis verruilden we voor een grotere woning op een manege. De zorg voor mensen die buiten de boot vielen groeide uit tot een zorgbedrijf. We woonden, werkten en vierden het leven samen met mensen met een beperking en met veel medewerkers. Na 23 jaar droegen we afgelopen september het zorgbedrijf over en namen we afscheid. Ik woon nu in Deil, West Betuwe. Ik ben altijd blijven voorgaan in (PKN) kerken in de omgeving. Dat gaf de ruimte om naast de zware dingen die we meemaakten, toch ook met mijn hoofd in de hemel te zijn, me vast te houden aan mooie doorleefde inspiratie.  Nu ben ik dankbaar voor de vrijheid en ruimte om binnen het Seminarie te onderzoeken op welke wijze ik binnen en buiten de kerk dienstbaar zou kunnen zijn.

Annette Bak (57 jaar)

Het is een wonderlijke wending, mijn aanmelding bij het Seminarie in 2022. Door ziekte zijn lijf en leden veranderd en mijn nieuwe levensritme klopte niet meer met de lange dagen en de onregelmatigheid van mijn werk als senior purser bij KLM. Na bijna 34 jaar nam ik afscheid en kwam er ruimte voor een oud verlangen: theologie studeren. Dat ik dat zal doen aan het Remonstrants Seminarie in combinatie met een master Spiritual Care aan de VU – ik had het nooit kunnen bedenken. En toch, het voelt als een thuiskomen. Een thuiskomen in het samen zoeken, dat vooral.

Een wonderlijke wending ook omdat ik niet kerkelijk ben opgegroeid en me soms kan verwonderen over taal en ritueel tijdens vieringen. Maar ze beginnen me steeds dierbaarder te worden. Als een schuilplek voor de grote vragen van het leven en iedereen die daarin zoekende is. Ik vertrouw erop dat ik er mijn weg in zal vinden. En volg daarbij graag het advies dat de Syrisch-Amerikaanse klarinettist en componist Kinan Azmeh geeft in de documentaire Half Moon: Follow the love.

Aan het Seminarie gaat mijn interesse uit naar de kracht van ontmoeting en gemeenschap. Hoe vind je elkaar in taal, in beleving, in stilte, in het moment. Aandachtsgebieden waarmee ik vertrouwd ben door mijn werk bij KLM én als medeorganisator van het Open klooster in Rotterdam, al vijftien jaar een pioniersplek voor retraites en leesclubs. Bij Spiritual Care richt ik me op geestelijke zorg bij post-infectieuze ziekten zoals Long Covid en ME/CVS. Als er geen medicijn of behandeling is, of zicht op verbetering, wat heb je als geestelijk verzorger dan te bieden?