Het gezicht van Klaas Stoter

Michel Peters reisde af naar Doorwerth voor een gesprek met Klaas Stoter (1953), voorzitter van de Remonstrantse Gemeente Oosterbeek. Voorbereidingen worden getroffen voor de verbouwing van de consistorie van de kerk en de aandacht gaat uit naar het zoeken van een opvolger voor Joost Röselaers als predikant. Hij woont met zijn vrouw Elisabeth Wichmann. Zij vormen een samengesteld gezin met vijf kinderen en acht kleinkinderen.

Traditie

‘Ik ben geboren in Veenendaal. Mijn vader was daar herenkapper, mijn moeder ging toen ik negen jaar was werken als nachthoofdverpleegkundige in het Psychiatrisch Ziekenhuis Wolfheze. Een traditioneel, synodaal gereformeerd middenstandsgezin waren we. Waarbij mijn moeder nog wat strenger in de leer was dan mijn vader. Dat betekende dus twee keer op zondag naar de kerk, niet naar de bioscoop, geen kaartspelen, zondag als rustdag. Op mijn negentiende heb ik in Veenendaal bij ds. Ferwerda belijdenis gedaan. Na mijn middelbare school ging ik als leerling-verpleegkundige aan de slag in het Diaconessenziekenhuis in Arnhem, waar ik de A-opleiding heb afgerond. Na de opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige heb ik vijfentwintig jaar lang in de psychiatrie gewerkt. Ondertussen was ik met een studie bestuurs-en organisatiewetenschap begonnen aan de KU Nijmegen, die ik in 2000 heb afgerond. In de jaren daarna heb ik als interim-manager gewerkt en lesgegeven op de Hogeschool Breda aan de Faculteit Gezondheidsmanagement. Tussen 2002 en 2020 heb ik in verschillende Raden van Bestuur gezeten van zorginstellingen. In dat jaar ben ik met pensioen gegaan.’

Zoeken

‘Het gereformeerde geloof is altijd een continue stroom in mijn leven geweest. Tot ik in 1992 – dus ruim dertig jaar geleden – het boek Het algemeen betwijfeld christelijk geloof van Kuitert las. Dat gaf mij de ruimte om in vrijheid over het geloof te gaan denken, om niet langer vast te houden aan de structuren die ik kende en op onderzoek uit te gaan. Mijn vrouw  Elisabeth komt uit een PvdA gezin, helemaal niet spiritueel dus. Maar zij werd getroffen door de postercampagne van de Remonstranten in 2011. We zijn vanaf 2016 samen betrokken geraakt bij de remonstranten in Oosterbeek. Elisabeth heeft daar in april van dit jaar belijdenis gedaan. Ik kwam al snel in de kerkenraad en ben vanaf 2018 voorzitter. De gemeente kent nog zo’n 120 leden en vrienden. Als kerkelijke gemeenschap proberen we ook buiten onze eigen kerkmuren actief te zijn en organiseren lezingen, twee lekenpreken per jaar en sinds een aantal jaar de Vrije Tafels van Oosterbeek. Dat zijn een soort diners pensants, met zeer actuele maatschappelijke onderwerpen waar iedere keer toch 40 à 50 mensen op af komen. Dat levert naamsbekendheid en belangstellenden op, maar nog niet veel nieuwe leden of vrienden.’

Toeval

‘De vrijheid en verdraagzaamheid waar de Remonstranten voor staan zijn belangrijk voor mij. De eerste zin uit onze belijdenis is mij uit het hart gegrepen: het leven en het geloof zijn voor mij een zoektocht en geen zeker weten. Waarbij ik open wil staan voor wat mij in verwondering toevalt. God en het geloof zijn voor mij niet meer vast omschreven, maar zij vormen de ruimte van het onzegbare. Ik kan dat ook moeilijk onder woorden brengen, merk ik. Maar dat God bestaat en met mij mee gaat in mijn leven, is voor mij een gegeven. Ik heb dat eens ervaren toen ik bij een preek op zondag in tranen was. En in mijn verpleegkundige praktijk heb ik mogen zien dat ernstig zieke mensen zich door God ondersteund voelden, dat hij altijd nabij is. Bij spannende gebeurtenissen bad ik soms in de auto om kracht en ervoer dat dan ook. In mijn werk vroeger en nu ook in de kerk wil ik mensen binden en laten floreren. De kerkelijke praxis is omgeven met veel emoties. Dat vraagt om zorgvuldigheid en integriteit. Het is eigenlijk een voortdurende mediation wat ik doe.’

Michel Peters